Als ik zou zwijgen.

Het gaat niet om de hoeveelheid, het gaat misschien wat zuiverder als ik mijn handen laat rusten en vanaf het moment dat ik niets meer deel, een stilte zich ontvouwd  en wil rusten met mijn handen in mijn schoot. Niets af kan dwingen maar te blijven zien, dat in het vergroten van mijn woorden alleen laat zien hoe de hoeveelheid in mijn vertellen, de gelijkenis in een overwinnen iets stil kan leggen in mijzelf.De rust  dan pas kan beginnen, dan pas mij verteld hoe het blijft voelen in de daadkracht die ik heb. Zo bijzonder in al mijn verzamelen blijkt te zijn.Het doorzien van anderen dingen, mij ook behoed om stil te kijken in het zwijgen wat ik kan. Vanuit een accepteren dat wat ik dacht te hebben, gewoon als een puzzelstukje heb gebruikt, om verder te gaan ervaren dat als ik zwijg, er uiteindelijk niets kan ontstaan, maar zodra ik deze deur  open kan gooien in de taal die ik begrijp. Uiteindelijk niemand meer hoeft te volgen, maar begrijp wat er kan ontstaan als ik blijf schrijven op mijn blog. Soms nog wel eens kijk naar wat er vroeger is geweest,maar in het volgen mij niets meer zegd, dan alleen te ervaren, hoe dankbaar ik blijf en in al het verdriet wat ik bleef voelen nu afgesloten heb.
Verder wil gaan in elke stap die ik ga zetten en niet meer kijk of het te veel zou kunnen zijn. Maar blijft posten net zolang totdat ik weer stil  ben geworden . Daarin mijn kennis die ik heb, laat welen en laat rijzen tot een punt. Dat als ik zou zwijgen mijzelf tekort zou doen,want in elk trillen van een blad, iets kan komen stromen en soms elke kant uit kan klotsen. Maar dat ik weet hoe het mij kan verwarmen als ik het overlees. Als ik kan voelen, dat het van mij is geworden en zo blij kan zijn dat elk woord zoveel voeding  wist te geven, zoveel macht is terug gegeven, zoveel waarde het nu heeft en mij altijd onder kan dompelen in de bevrijding die het geeft. 
Mijn tijd is nu gekomen om elk schrijven wat ik heb gedaan, in elk realiseren mij uiteindelijk heel gelukkig heeft gemaakt✍...
Anna.💚.