Zelfs als ik niets meer heb te zeggen,dan buig ik naar de stilte,dan klap ik met één hand,dan zucht ik in een verwondering en gooi ik alles naar een kant.En gebruik ik mijn handen in de dingen die ik doe en gooi mijn deuren open om te ervaren wat ik zie.Dan kan ik voelen wat stilte met mij doet.Dan zijn het het de zinnen die in stilte wordt gelezen,dan proef ik mijn tranen en ook weet dat in het genoegen wat ik deel, zo duidelijk is geworden hoe veelzijdig het ook lijkt, in het volwassen blijven alles overeind is gebleven wanneer mijn stilte komt. Dan schuif ik wat met stoelen en gooi wat dingen weg. Dat in alles wat is bekeken in mijn spreken tot een stilte is gekomen. Waarin de stilte die ik dacht te voelen niets ander is, dat in de vervolmaking die ik dacht te zien,zo naakt en bijna geruisloos onder mijn huid is gaan zitten. Dat in de stilte die ik voel, veel meer zou willen ontvangen en voor mij de grootste vriend is geworden die ik ooit heb gekend.
Heel zachtjes mijn hand neer kan leggen in mijn eigen schoot en dankbaar kan voelen dat wat was verzwegen er toe heeft kunnen leiden om anders te gaan kijken en kan laten zien,hoe onbetaalbaar mijn schrijven verder kan drijven, in het draagbaar maken van iedere zin.Mijn stilte mee kan nemen in elk vervolg en alleen heeft te maken hoe stil ik kan kijken naar het geheel. Hoe verfijnd mijn dagen zijn geworden,hoe blij ik kan zijn dat in elk reiken wat ik heb gedaan mijn eigen stilte daarin heb gevonden.Soms niets meer heb te zeggen, dan alleen het omarmen van mijn stilte. Waar de tranen van ontroering mij hebben laten zien hoe eenvoudig het kan zijn om te blijven vertellen vanuit mijn stilte. Mijn kracht is geworden en al het wortelen wat het heeft gedaan, mij heeft kunnen brengen naar dit moment, waarin ik dacht dat ik niets meer te had te vertellen ....
Anna.💚.🙏.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten