Zachte ogen.

Het verwaarlozen van een contact,waar de waarde die het had, zo is verwaterd,zo weg is gespoeld met de tranen die ik toen had en mij verloren voelde in mijn taal.Mij af ging zetten tegen een wil en dank en in het verliezen van een contact,nog even iets liet horen in het begrijpen van mijn belichaamde taal.In het volgen van mijn eigen klank mij vaak raakte in de ontroering die het kreeg.Mij kon verplaatsten  wat ik zei,maar nu ook weet dat in het spreken wat er zou kunnen gebeuren, mij vaak in een stilte zet.Mij vaak  kwetsbaar voelde wat er in feite zou kunnen gebeuren.Het benaderen vanuit een vriendschap anders ging liggen,anders ging beschrijven,waarin mijn liefde voor mijn taal alleen heb kunnen uiten op mijn blog.De afstand in het creëren dat een begrijpen van een belichaamde taal,veel impact op mij heeft gekregen,maar er toch mee door ben gegaan.Het verbaast mij nog steeds, dat als ik een stilte heb gecreëerd,vaak mijn tranen komen en dan niet goed  weet waarom.Heb willen kijken waarom dat was,maar op een of andere manier, door de afstand die ik voelde nog steeds zo is.Dat als ik kijk met zachte ogen en een energie ontvang, waarin het begrijpen niets meer verlangt dan alleen te willen ontvouwen op mijn blog..Daarom wil ik erover schrijven om te zien wat ik schrijf en heel lang kan blijven spreken,totdat mijn stilte vraagt om de illussie's die ik voel, los te mogen laten, in de stilte om mij heen.Dat als iets goed zou voelen en alles zou willen doen om duidelijk te willen maken dat mijn inzet in het begrijpen van mijn belichaamde taal, wat het luisteren naar mijzelf mij heeft gebracht.Niet alleen over een stilte kan schrijven,want zodra ik daar ben,  emotioneel kan worden en de pijn op mijn borst alleen weet te vertellen dat ik veel te gevoelig zou kunnen zijn..Bij het zien dat in het stromen mij heeft geleerd, wat er kan gebeuren als ik in mijn stilte kom.Als ik kan voelen in iedere blik en het op kan nemen,als ik stil genoeg kan zijn, zou kunnen verdwijnen uit mijn beschrijven,geen taal meer nodig heb,mijn spreken ga beschouwen als een mooi reflectie van mijn stem. Verhoudingsgewijs alleen kan gebeuren wat ik nu kan zien, hoe heel veel mensen zich in filmpjes zich verhouden.In het vermaken naar de ander, soms door een verharding en misschien een eenzaamheid laat zien.  Mij tot tranen kan roeren ,hoe oppervlakkig en ver van mijn bed,zo confronterend als ik zou zeggen,als ik mij bevind, om alleen te kunnen zijn met mijzelf.Niet altijd even makkelijk is en er daarom eens over schrijf.Zachtjes mijn stilte als een gebied wil beschouwen, waar het teken die ik heb gekregen ,om mij in het uiten vanuit mijn stilte nu voorbij ben gegaan.
Dat als ik nu een behoefte krijg om te schrijven, mij niet meer af wilt vragen, of ik daar mijn stilte nog voor nodig heb...
Anna.💚.