Toestemming.

In het raken van mijn woorden ongemerkt zich is gaan zettelen in al mijn ervaren en daarin veel te vroeg wakker ben  geworden .Mijn dekens van mij af kon gooien en ook besloot dat door het tikken van de regen,in het vocht wat ik rook,mijn ramen wagenwijd open zette,mijn hoofd naar buiten drukte en mij nat liet regenen op mijn gezicht.In elk besluit die ik kan nemen in het verversen van mijn dag,soms door het tikken van een regen met beide voeten weer op de grond kwam te staan.
Alles wat ik mij had voorgenomen zomaar weer kan verdwijnen, zomaar  in een één moment tot een conclussie ben gekomen in het vertellen aan mijzelf,dat vaak wanneer ik heb moeten huilen door de ontroering die het bracht, mij ook heeft laten zien dat op een regenachtige dag weer anders kan ervaren en ook voel dat in mijn dagelijks schrijven voor de 500 ste keer, elk thema die voorbij is gekomen,er steeds een stukje is blijven hangen.Hoe de indruk die ik kan geven, waardoor het komt,waardoor ik mij zo kan voelen dat in het afgescheiden zijn van mijzelf in flitsen weer terug zag, waardoor zoiets kan ontstaan.
Eigenlijk bij mijn geboorte  alles is begonnen,dat gelijk na de bevalling ik ben weggehaald bij mijn moeder  geen bonding heb kunnen voelen,maar werd neergelegd en vast gebonden in een bedje en de eerste vier jaar geen gezin kon ervaren,dan alleen het staren naar een plafon.Waar het afgescheiden zijn van een moeder mij in feite mij nog heel lang heeft achtervolgd.Maar daar het afgescheiden zijn van alles wat ik nodig had als baby al is begonnen.Na vier jaar eindelijk dacht thuis te mogen komen, in het afgescheiden zijn, steeds bleef voelen omdat de aandacht die ik nodig had als kleuter, mij niet voorzag dan alleen het misbruik wat er gebeurde,er nooit over werd gesproken en stilzwijgend mijn jeugd heel vaak buiten het gezin gebeurde en ik mij nooit veilig heb kunnen voelen,dan alleen met mijzelf te zijn.Na jaren van rebelleren mijn moeder had besloten om mij weer weg te doen,om mij te plaatsen in tehuizen op mijn 12 de jaar,om weer te gaan voelen wat afgescheiden zijn ging betekenen in mijn verdere leven. Altijd dat ene nare stukje niet kon beschrijven,omdat de schaamte groter was, dan een afscheiding te blijven voelen, in welke leeftijd ik ook heb. Het is mijn drijfveer in mijn vele schrijven, mij ook heeft gered om door te gaan in mijn leven en mij dat ontroerende, om te erkennen dat ik soms vaak nog die afscheiding kan voelen.Vooral als  ik in mijn stilte aangekomen ben.Dan laat ik komen wat er mag worden gezien.De euforie om kan slaan in een ontroering,om nu te kunnen zien en ben gaan begrijpen dat in het rijpen van mijn stilte, uiteindelijk de ruimte is gekomen om wat dieper te kunnen zakken en een andere kant kan laten zien. Dat oorzaak en gevolg als een blauwdruk is gaan zitten in mijn systeem.
Mijn wezenlijk beschrijven nu ook kan laten zien dat in de 500 ste keer de ruimte neem om ook dit te willen vertellen.Niet altijd een belichaming kan voelen,maar in het dwalen van mijn eigen spoor, ik dit tegen kan komen en niet altijd kan letten hoe mooi het had kunnen zijn, in de tijd die ik heb genomen, om mij te bevrijden om mij niet meer afgescheiden te voelen.In mijn zuiverheid van delen soms iets aan kan raken wat gezien wilt worden.Dat in het beleven van mijn schrijven, alles een toestemming heeft gekregen om ook dit te laten zien.
Anna.💚.🙏.