Ontroering.

Het zachte ervaren mij stil laat zijn, ook al zou ik nog zo veel willen beschrijven. Zelfs met een wind mee kan dansen,mij bevrijd kan voelen, tot het mij ontroerd, in mijn tranen die dan komen en ik aan mijzelf kan laten zien, hoe mijn stilte mij kan houden in de richting die ik voel.Het is een stapje verder,waar al het rumoer verdwijnt,waar alle tranen die nu komen, vanuit een ontroering kan ontstaan.De zoute smaak die het kan geven en mijn wangen warmer maakt,laat druppelen op een nieuw vel wat ik aan het beschrijven ben.Het uit kan lopen in de blik die ik geef,waarin mijn ogen vol kunnen lopen in de ontroering die het heeft.Mij verraste in dit moment, omdat ik waarschijnlijk niets meer uit te leggen heb.Mijn taal kan schuiven naar een kant, dat als ik het voorlees aan mijzelf in ontroering kan komen.Door de stilte die ik heb,mij soms zo nietig kan maken, zo klein in het besef, dat wat ik deel, een heel klein radartje kan zijn in een veel groter geheel.En in de bijdrage die ik voel ,mijn gevoelige kant wil laten zien,die in staat is om alles weer wat zachter te maken.Soms een blijschap om kan slaan in het dieper raken waar ik ben en ook wil zijn . Inmiddels wel heb begrepen, dat mijn ontroering  vaak ook heeft te maken hoe ik nu alles zo anders ervaar.
De ontroering zich heeft verplaatst nu ik weet dat mijn intensie in mijn taal, in staat kan zijn om mijn ontroering naar voren te halen.
Wat een rust kan doen in mijn vele schrijven,wat terug kan kaatsen als een reflex, dat in het vertellen aan mijzelf soms alleen mijn stilte overblijft.Daarin waarschijnlijk even moet wennen en heel voorzichtig mijn weg kan gaan en dan in een ontroering om kan slaan.Niets heeft te maken met een oud verlangen,maar in ben gaan zien hoe ik ben veranderd en zo mijzelf ben geworden.Hoe mijn tijd die ik neem, om te gaan realiseren dat ik waarschijnlijk een van de weinge ben, die heeft begrepen wat belichaamde taal ook kan betekenen terwijl ik schrijf.In het reiken naar mijzelf geen enkel plaatje nog is te vinden.maar in het overzicht  die ik krijg,steeds kan ervaren hoe gevoelig en doortastend ik kan zijn.Hoe in de loop van de jaren mijn schrijven naar een hoogte punt heeft geleid. En  wanneer ik er dan ben,mijn stilte op mij wacht,mij iets aanbied om te gaan zien, dat de tranen in mijn ogen, de ontroering heeft,omdat ik in mijzelf ben blijven geloven.🙇.
Anna.💚.