Vanuit het midden.

Het gezicht die het kan krijgen in de loop van de tijd een volle vrucht is gebleken en  meer kan kijken vanuit mijn belichaamde kant en taal. Waar alle emotie's nu hun plek hebben gevonden en ik anders schrijf als ooit daarvoor.Niet dat ik geen emotie's kan hebben,maar door te wijzen naar mijzelf,in iedere handeling nu weet te zetten en voorheen, wanneer ik schreef, mij soms ook zo onbeholpen kon voelen in de vele ontmoetingen die ik had.Maar het mij wel heeft geduwd om in het midden te gaan staan.Niet over te gaan hangen naar een rechter of linkerkant,maar precies in het midden te gaan staan.Waarin ik mijn eigen ontvouwen weet te ontvangen in mijn dagelijks beleven. Dat als ik strijk door mijn haren, het een teken zou kunnen zijn, om wat zachter te gaan delen, om te vertellen dat het voor mij niets meer uitmaakt waar het vandaan kan komen. Nu wel duidelijk kan voelen dat in al het ontstaan een focus zou kunnen vormen in het gebruiken van mijn taal.Waarschijnlijk iets ben ontstegen waar ik vroeger mee worstelde,waar ik overstuur van kon raken en nooit heb geweten, dat mijn linkerkant te open stond.En beschouwend nu kan vertellen,dat als ik vanuit mijn rechterkant beschrijf, veel rationeleren kan worden,veel meer toe de point,waarin de emotie's die ik had, uiteindelijk zijn verdwenen en mijzelf heb gedwongen om in het midden te gaan staan.Geen enkele kant mij nog kan dwingen  in het verstaan van eigen taal. Mij laat omringen met de energie die ik voel en niets af kan dwingen hoe het had moeten zijn.Maar in de loop van de tijd zelf ben gaan zien, hoe het kan werken.Door eerst zelf te gaan ontdekken wat werkt of niet.Door eerst te gaan ervaren wat een stem kan doen,wat eigen taal nu werkelijk betekend in het schrijven naar mijzelf.Dat in al mijn ervaren uiteindelijk heb gekozen om in het midden te gaan staan.Want zodra ik na moet gaan denken welke kant ik sta,dan kan ik gaan tuimelen in elk moment.Dan verlies ik mijn gevoelige kant die ik kan gebruiken in mijn vertellen,of te gaan  kopiëren in wat er werd gezegd en mij niet meer thuis kan voelen wat ik beschrijf.Mijn ware vermogens zoals het komt, niet in een gescheiden kant wil gaan staan,maar gewoon alles laat komen. Zo spontaan mogelijk wil blijven schrijven, daarom alles in het midden wil laten staan. Waar niets uitgelegd meer diend te worden,dan alleen te weten ,dat als ik schrijf in het midden blijft staan.Waarin elke wending die het kan geven, mij de vrijheid blijft geven om te blijven schrijven vanuit mijn eigen belichaamde taal.
Anna.💚.