Zaaien.

In het uitgestrekt geheel,waar elk bespreken een laag zou kunnen liggen over de dingen die ik vertel. Over elk moment die voor mij steeds nieuwer worden en tergelijkertijd iets vragen om eerlijk en oprecht te zijn.Mij nergens tegenaf wil zetten,nergens nog een punt van maak ,maar iedere komma die ik kan zetten,alleen maar vraagt om mijn taal te gebruiken zoals ik het ervaar.Vaak een ontluiken  in het zinvolle wat het mij geeft. Om mee te gaan in mijn eigen ritme, om dan te zien dat de statistieken als ik die bekijk, mijn schrijven door de hele wereld wordt gelezen en het mij uiteindelijk toch een blijdschap geeft.Ook al schrijf ik in mijn eigen taal, misschien juist door de andere landen wordt begrepen,dat de vertaling van mijn schrijven,juist door mijn belichaamde houding en in  eenvoud kan worden gelezen als men open staat voorzichzelf.
Geen enkel redenering hetzelfde zou kunnen zijn,wanneer ik gisteren achter mij heb gelaten en niets kan bedenken wat er morgen zou kunnen zijn.Omdat het moment waar ik uit schrijf voor mij het belangrijkste schijnt te zijn om daar in te zitten.De hoogte die ik heb gevoeld en langzaam met zachte hand in ben terrecht gekomen, wat eigen taal kan betekenen terwijl ik schrijf.Ieder moment een verandering zou kunnen brengen,een nieuw kijken naar mijzelf. In al mijn creëren  in wat ik vertel, mijn volharding wilt bedanken en eigenlijk nooit heb gevoeld, wanneer ik nu zie dat het wordt gelezen over de hele wereld heen.Mij kan ontroeren en voor het eerst kan voelen, wat het kan doen in een soort erkennen tot mij door kan dringen,dat wat er wordt gelezen het zaaien zou kunnen zijn, om het zelf eens te proberen, hoe het kan voelen om jezelf te spiegelen in eigen taal en te kunnen luisteren naar eigen stem.Dan kan gaan ondervinden dat wat ik heb beschreven altijd naar mijzelf is geweest.
Het zou kunnen klinken zoals ik zou kunnen luisteren naar muziek,naar de tonen die nu door tongen naar buiten vloeien en door mijn handelingen die ik maak, mijn taal alle aandacht vraagt,en als vanzelf mijn eigen wereld weet te creëren in wat ik aan mijzelf vertel.En nu kan zien dat het niets heeft te maken met een ander,maar mijn eigen woorden gebruik.Mijn eigen vertellen in een mooie taal om kan buigen en kan zien in de eenvoud die het kan krijgen,hoe het iedere dag  het mij vult en een toegang heeft gegeven naar een zelfstandigheid. Om vrij te zijn van alle dogma's en oude conditioneringen,maar gewoon laat zien hoe het spreken en schrijven naar mijzelf, als individu heeft gemaakt.Soms in zachte lijn mij terug kan brengen en mij niet meer voor kan stellen om zonder eigen taal te zijn.Altijd heb gedacht niets te kunnen wat de maatschappij ook van mij vroeg,maar sinds dat ik ben gaan ontdekken in het schrijven naar mijzelf een hele andere wereld open ging.Mij thuis kon voelen bij mijzelf,mij heb laten gaan om iedere dag even te gaan schrijven of te spreken. Te gaan ervaren dat wat ik beschrijf zomaar in al mijn ontmoetingen blijven ontstaan.Mij altijd dankbaar kan voelen dat in het begrijpen van mijn taal, daar het handvat kan liggen om aan vast te houden  en met eigen stroom mee durft verder te gaan...
Anna.💚.