De volle maan..

Elke belichaming die het zou kunnen hebben, soms mijn focus in het neerdalen van mijzelf, soms het wakker liggen in de nacht,mij kan bedenken dat het door de volle maan zou kunnen komen, in de helderheid waarin ik lag.De muggen ben gaan tellen,in het vangnet die ik heb, om mij eventueel te beschermen, eigenlijk helemaal niets hielp.Dan te gaan beseffen, door mijn helderheid van kunnen ervaren, hoe de volle maan mijn kamer zo verlichte en in staat kon zijn om te zien, dat in het zweven van mijn taal en tijd, deze nacht veel te lang ook heeft geduurd.Om het uur naar buiten ben gelopen in de stilte die ik vond.Die ik neer had gezet in de luwte,op een plek die  door de volle maan, nu precies kon zien.dat wat ik naar buiten had gebracht en mij van binnen zo helder had gemaakt.
Misschien maak ik het te belangrijk en zie ik iets over het hoofd,misschien ben ik iets voorbij geschoten en schiet ik mijzelf in de voet.En zonder het te weten mij iets raakt, dat als ik vlak voor mijn slapen ga schrijven ,mij dat juist wakker houdt.Mijzelf steeds voor had genomen om dat niet meer te doen,maar door mijn drive, soms alles weer kan vergeten omdat het volgend moment het weer heel anders voelt.Soms mijn delen iets op kan heffen,iets neerlegt in mijn schoot.Dat in de belichaming die het kan hebben, mij niets heeft beloofd, dat in het gelukkig voelen zo per ongeluk gebeurd.Ineens op mijn deur staat te kloppen en heel zachtjes kan voelen, wanneer ik  mijn deur  opentrek in de luchtstroom die het kan geven, om een welkom te voelen in het aardig zijn naar mijzelf.Altijd heb gedacht iets te moeten verdienen,mijn best ervoor moest doen,maar zodra ik mijn dierbare stilte kan zien  en zeker door de volle maan een andere toedracht heeft gekregen,dat de angst om gelukkig te mogen zijn, langzaam binnen kwam sluipen en soms dan niet meer weet hoe hiermee om te gaan.In het overvallen van dat kleine geluk,mij blijkbaar zo wakker kan houden,zo in staat kan stellen, dat wanneer het weer dag is geworden ik wat dingen verschuif. In het accepteren dat wat ik denk nodig te hebben,langzaam uit mijn systeem verdwijnt. Langzamerhand tot een besef ben gekomen,dat mijn belichaming  die ik soms heb,soms zomaar kan verdwijnen in het geluk die ik dan omarm.Het mij eigenlijk nog weinig kan schelen of ik nu spreek of schrijf, geen geluk ben aan het zoeken,maar het geluk mij steeds op kan zoeken in de momenten dat ik het niet verwacht.In de momenten van het inzicht wat ik kan krijgen, om niets meer belangrijk te maken dan alleen te kijken waarom ik de dingen doe. Die zo vanzelf naar voren komen.Mij daarintegen altijd verrast hoe ik blijf schrijven,hoe ik mij kan voelen als ik in feite mijn beschrijven zo belangrijk maak.
Het is een scannen van mijn gemoed, in het zien hoe ik om zou kunnen gaan met het kleine geluk, die vanzelf weet te komen , in een overwachts moment ,ineens voor mijn deur kan komen te staan.Het dan binnen kan laten,euforisch kan worden,alles zou willen veranderen,mijn slaap daarom niet kan vatten en toch de volgende ochtend ,weer heel enthousiast kan beschrijven, wat het kan doen om rustig mijn blad weer om te gaan slaan, om te kijken wat er in het volgend moment weer kan gebeuren...in het kleine geluk wat ik kan ervaren ...
Anna.💚.