Dierbaarste.

Het is zo grappig om te ervaren dat in het schrijven naar mijzelf eigenlijk als iets heel kostbaar weet te ervaren.Mijn Anna na een dag al mis en haar wil blijven groeten, zoals ik iedere dag nu heb gedaan.Te schrijven op mijn andere blog,meer mijn fantasie  zou kunnen gebruiken,overal naar toe kan gaan,maar in het schrijven naar mijzelf er duidelijk iets anders gebeurd.In het heffen van wat taken mij op kan beuren in het bijzijn van mijzelf.  Mijn wereld groter kan worden wanneer ik ook mijn andere blog gebruik.Maar in het spreken en schrijven naar mijzelf daar veel intiemer zou kunnen zijn met mijzelf.Een mateloos  herkennen, dat als ik naar mijzelf schrijf er in feite ook weer hele andere dingen naar voren kunnen komen.Zoals de stilte in de wind en het een briesje kan geven. Dat wat ik naar Anna schrijf in mijn vele ondervinden terug kan komen op mijn blog. Waarin de nieuwe maand is begonnen.In elk slot wat ik heb laten zien, ook weer terug kan komen en Anna vanuit een ander perpectief zou wilen benaderen.Meer vanuit het zicht die ik heb verkregen, dat te ondergaan, ik kan met zoveel andere blogs beginnen,maar nooit mijn Anna zou kunnen verlaten, in de tijd die ik neem om mijzelf te blijven begroeten in al wat ik beschrijf.Het terug kunnen keren wat ik vertel, maakt hetgeen wat ik dacht te verlaten,  juist een oud verlangen in stand en in feite deze blog mijn omarming zal blijven behouden. Waarin de stilte mij laat zien om trouw te blijven in wat ik voel en geen afstand hoeft te nemen van een Anna die ik ken en mij daar aan vast wilt houden.
Het voelen van het wrijven in mijn handen en kan kijken wat het zegt, dat in het trouw blijven naar mijzelf, daar deze blog voor wil gaan gebruiken.Niet vooruit kan lopen in mijn wens, om de natuurlijkheid die ik  heb, in gesprek en al schrijvend wilt blijven vertellen, in elke ontmoeting met mijzelf, mij zeer dierbaar is geworden.
Anna.💚.