Aanschouwen.

Heel duurzaam,in een langzaam tempo,door allerlei kieren  aan het sijpelen is geslagen.In het lichtval die ik voel en mijn draai kan blijven vinden,dat in het schrijven naar mijzelf een redelijkheid van ondervinden,als een kind zo blij kan zijn en staat te springen. In het vergeven naar mijzelf, geen enkel oorzaak meer kan vinden,maar in de oprechtheid die ik heb, mij kan overwelmen.In iedere letter die ik zet alleen is gekomen omdat ik nu heb begrepen, hoe mijn taal  wat ik schrijf, alleen naar voren schuift om te kunnen ervaren wat belangrijk blijft om mijn natuurlijkheid te gaan onder zoeken.Mijn natuurlijkheid geen afscheiding hoeft te voelen en mij niet hoeft te verplaatsen naar een ander blog,omdat de Lieve Anna waar ik naar schrijf, onder mijn huid is gaan zitten.Onder de grote loep die ik hanteer van binnen naar buiten kan keren,waarin mijn taal de oorsprong blijft ,om mij te blijven herinneren dat welk blad ik ook beschrijf, alleen kan ontstaan door mijn eigen ondervinden.Door te zien dat de Lieve Anna die ik ben, vandaag te eren en als een kind te wiegen netzolang totdat een zachtheid kan komen.Een samenkomen met mijzelf in elke beweging die ik maak als geheel te aanschouwen in mijn natuurlijk ontvouwen en daar geen ander blog voor nodig heb.Maar te ervaren dat elk zinvol gesprek ertoe kan leiden om het ritme wat ik ken daarbij te blijven.Zelfs in mijn droom mijzelf hoorde zeggen dat wat ik aan mijzelf vertel, in het wonderlijke kan  blijven komen, in de nodigheid van mijn delen uiteindelijk één blog maar kan gebruiken zodat ik mij niet gescheiden voel.
Anna.💚.