Als geen ander.

Mij gezegend kan voelen wat ik heb begrepen in de lichheid van mijn leven en juist door mijzelf is gecreëerd .Vele dingen heb mogen ervaren in mijn bewegen van schrijven,in het mogen begrijpen dat als ik geraakt kan worden door iets kleins, wat al heel lag te wachten om te eren,om te koesteren in mijn hart, om te laten zijn wat het is,wat mij heeft bewogen in de constante lijn, om te willen blijven vertellen hoe het kan zijn om vanuit  mijn belichaming te blijven schrijven.Het heeft iets krachtigst en iets schoons,het geeft een zachtheid in mijn handen,het draaid zoals gewoon, mij meerdermalen naar mijzelf en heeft laten zien dat in het doorgeven wat ik weet, ook een liefde heeft laten stromen.Die heel zachtjes mijn taal betreedt en mij alleen heeft laten zien, dat het kan gebeuren terwijl ik omhoog  getild kan worden.In het meegaan van mijn taal,in het reiken wat ik zeg,in het zien van mijn ontdekken,dat in het alleen zijn met mijzelf,mij zoveel heeft gegeven en mij zoveel laat ervaren,terwijl ik bijna niemand spreek en toch mijn flow in mijn schrijven behoudt .Dat ook mijn verwondering zal blijven,mijn intensiteit van delen soms een andere kant uitglijdt ,maar achteraf  steeds meer begrijp in de afhankelijkheid naar de ander, langzaam weg is gesmolten,langzaam het verdriet wat ik erover had een prachtige plek heeft gekregen in al het koesteren wat ik had gedaan.Met mijn hand op mijn hart een eed naar mijzelf af kan leggen .Alles wat ik heb laten weten in welk spoor  ik het ook zet,in de lach die ik kan geven en dan ook merk, hoe volwaardig ,wat ik heb beschreven,langs is gekomen,neer is gezet.Wat bomen heb omschreven,vaak mijn intresse  in de natuur heb laten schitteren.Mee kan vliegen met wat vlinders,waarin de vleugels die ik draag mij altijd mee kan nemen in de reis die ik maak.In elk overkomen veel meer een stilte kan ervaren,veel meer wat ik beschrijf mijn gloed weet te voelen en het niet meer uitmaakt in mijn creëren,mij altijd brengt naar een zegening van vertellen. Geen masker meer hoeft te dragen, dan alleen te voelen dat ik naar mijzelf schrijf of spreek.Niets officieels kan maken,dan alleen de stappen die ik zet en kan zien, hoever ik ben gekomen in het ontvouwen van mijn eigen taal.Mijn eigen momenten met mijzelf niet hoeft af te wegen,maar te verspreiden zoals het komt,zoals het kunnen ervaren dat wanneer ik schrijf, iedere dag iets terug laat komen,iets neerlegt op de grond.Zodat het kan wortelen en na een tijdje ook kan zien,dat in een nieuwe geboorte een stevige stam nu is te zien.Waar ik tegenaan zou kunnen zitten en dan kan ervaren hoe alles terrecht is gekomen zoals het is. Nooit had voorzien dat in al mijn bewegen van mijn schrijven een verlichting kan voelen in mijn taal.Een zeldzaamheid is geworden, dat wanneer ik nu schrijf iets anders kan voelen dan voorheen.Alsof alle gewoontes die ik had om zijn gevormd in een baden van een rivier.Mee kan drijven in elk moment om mijzelf iets nieuws te vertellen in wat ik was gewend, om mij neer te vleien zoals een vlinder dat doet.Maar op een of andere manier  nu ben gaan beseffen hoe gezegend ik mij kan voelen, in het schrijven naar mijzelf. Altijd mijn vleugels die ik heb open kan vouwen,maar ook wel eens neer kan leggen op een lichte plek.Mij uit kan rekken om te voelen als mens,met de vleugels die ik heb, soms ook kan bewaren voor weer een volgend moment.
Anna.💚.🦋.