Als een reis.

Mij te verwonderen en te gaan zien hoe al het stapelen wat ik heb gedaan ,alleen zou kunnen gebeuren wanneer het bewegen van mijn mond een klank uit kan stoten en niemand het hoort. Alleen terug kan galmen in mijn eigen lijf,waarin het volgen van mijn stem steeds meer de ruimte krijgt in elke zucht die ik voel, een zuivere stilte kan ontwikkelen, waarin ik mijn keel ook schraap en de neiging heb, dat al wat is besproken weer anders klinkt.Vaak heb gedacht in mijn bijzonderheid van schrijven, daar ook mijn klank bezig was om te willen transformeren naar een stilte.Naar het kerende effect en in een mum van tijd, de zegening bleef voelen dat in het kijken naar één punt,mijn focus op een dus danig manier wist te behouden. In geen enkel afleiding wilde staan,wanneer het zo dichtbij bijmijzelf wilde blijven en niet meer openstond voor de regenachtige dagen,voor de storm die tegen mijn huid aan waaide,voor iedere handeling die ik maakte, mij steeds meer doet beseffen hoe logischerwijs al het transformerende  als een reis ben gaan zien.
Geen enkele ticket heb hoeven te kopen,geen enkele trein nog heb gepakt,maar door mijn schrijvend beleven mijn taal aanraakt, zoals ik met een koffer zou sjouwen,en in kan stappen in elk moment. wannneer ik zin heb om dit als een reis te gaan zien.Soms even uitstap om te kijken naar een andere cultuur,naar wat er werkelijk in de wereld gebeurd en langzaam in zachte treden weer terug kan keren en mijn koffer vol met taal, neer kan zetten op een veilige plek.Niets anders hoeft te doen dan wanneer ik ga zitten op mijn stoel,thuis kan blijven en elke reis kan maken die ik creëer.
Vaak wanneer ik het overlees en tot mij door laat dringen, blijf ik altijd verwonderd hoe elke zin  die is ontstaan, in mijn reis van delen altijd nog verder kan gaan, om te gaan ervaren vanuit mijn eigen taal. Niet bezig ben  zoals  andere met andere, zoals  ik kan zien dat het bezig zijn met mijn taal, gewoon zoals ik mijzelf nu ken, altijd een ruimte weet te vinden  wat ik blijkbaar kan.En daar mijn verwondering kan blijven voelen in de reis die ik maak.Mij meerdermalen naar voren heeft geduwd om anders te gaan schrijven,maar als ik dat zou doen , niet meer zou kunnen luisteren wat ik vertel,niet mijzelf zou kunnen polsen in het schrijven naar mijzelf, waar mijn ontmoetingen vager zou kunnen gaan klinken. Meer op een sprookje zo kunnen gaan lijken en dan uiteindelijk met een harde klap ergens terrecht kan komen waar ik eigenlijk niet had willen zijn.Om mij heen kan kijken,mij ontheemd zou voelen en mij vast zou kunnen klampen wat een illusie zou kunnen zijn.Maar te blijven vertrouwen op mijn klank en taal,waarin iedere handeling die ik zet als een mooie reis zou kunnen gaan beschouwen...
Anna.💚.