Verbindend.

Soms overvalt het mij en laat ik mijn tranen stromen, waarin ik ga begrijpen hoe een oorlog dichterbij is aan het komen.Niet de oorlog in mijzelf,maar in het drukkend effect, wat ik kan zien,hoe het grootse land in een oorlog wordt getrokken. Vaak heb moeten zien waarin de ego's zo groot zijn geworden, dat er geen doorkomen aan is.In feite niets heeft geleerd dat in een onderhandelen in het spreken met elkaar,ondertussen eens probeert te luisteren naar zichzelf.Maar bewust ben geworden dat in het meevoelen wat er gebeurd, mij ergens uit wil schrijven,er niets aan kan doen,uit mijn verbazing wil stappen en zolang het duurd, mijn reden van schrijven aan de wereld zal blijven laten zien.Hoe klein mijn boodschap ook kan wezen,hoe groot het zou kunnen zijn, dat in een meeleven van zoveel gebeuren, mij ontroerd in het bezig blijven hoe het binnen kan komen in mijn hart.Mijn tranen dan komen omdat ik voel, wat nu dichterbij is aan het komen en daar ook van schrik.En moest ook ervaren in het alleen zijn met mijzelf, zo graag een mooiere wereld had willen delen in wat ik heb begrepen dat het kan.Niet alleen het respect naar elkander,maar te doorvoelen wat een echte oorlog  kan doen en ik mij daar nooit op voor kan bereiden.Er nooit bij stil heb gestaan waarom ik altijd buiten groepen werd gesloten,altijd op mijzelf heb terug moeten vallen,dat in ieder besluit die ik nam, vaak heb moeten huilen en nooit zeker kon zijn,waarin mijn onbevangenheid mij meerdermalen heeft laten zien, dat ik maar een heel klein plekje heb genomen in het schrijven wat ik doe.Geen behoefte heb aan erkenning,mijzelf te laten zien,wat ik ooit heb gdaan om ook eens een youtupe filmpje te maken en daar van terug gekomen ben.Het niet viel te rijmen in het kleine wat ik laat zien,dat in het spreken vaak alleen in mijn stilte kwam.Het gehecht zijn aan beelden, aan wat ik nu kan zien, hoe verwarrend het kan wezen, dat in het beeld wat ik geef, alleen in mijn schrijven zich weet ontvouwen.Steed meer ben gaan begrijpen dat als individu,het soms heel hard werken isMet niemand een oorlog wil beginnen en er altijd op wilt letten dat ik niet mee wordt getrokken in ander mans leed.Maar er soms niet meer omheen kan lopen dan alleen te zien wat er nu gebeurd in de wereld om mij heen.
Er gebeurd dan ook iets in mij en kan ik kiezen voor geweld of te zoeken naar mijn kracht,die in feite alleen maar in mijn zachte handelingen ontstaan.Mij niet af kan wenden hoe het voelt,dat wij op een punt zijn gekomen om een strohalm te gaan vinden.Dat in het spreken en schrijven geen enkel geweld de aandacht vraagt,maar in het stellen van zoveel macht er bijna geen liefde kan komen.Geen accepteren van elkaar, door alleen te roddelen in het naar beneden halen,dan daar iets begint te borrelen hoe een oorlog kan ontstaan.
Mij af heb geweend in een geslotenheid die ik kan hebben,maar ook in staat kan zijn om hier eens over te schrijven en zoals een lichte regen valt,mijn tranen af kan vegen,opnieuw kan zien, hoe ik mij heb kunnen verbinden met mijzelf.
Anna.💚.