Herkenning.

De verschijningsvorm mijn ego laat verdwijnen,mijn inzet om door te laten wat ik breng en als glooiingen laat golven en in al mijn wendingen neer is gezet.De draagkracht heeft gekregen in het vermogen die ik vertel,ruimschoots in het laveren in de gevoeligheid die ik heb.Geen stenen meer hoeft te sjouwen,geen doorbreken van een muur,maar in constante lijn te willen vertellen, de duurzaamheid zou kunnen vinden in het hele gebeuren. Geen stilte meer hoeft te zoeken,geen dwars gelegen balk, uit eigen oog hoeft uit te halen,maar de splinter die ik voel, tot grote irritatie zou kunnen leiden en mij altijd af kan vragen of ik dit werkelijk ben.Elke zegening die ik heb gevoeld en nooit zal wijze, hoe anders het zou kunnen zijn in de bereikbaarheid waar ik had willen staan.Te gaan vlinderen, van tak naar tak,mij niets aantrekkelijk lijkt, dan wanneer ik mijn handen vouw en met gesloten ogen een wereld zie,waar iedereen met zichzelf sprak.Geen moeite heeft in het dichten van wat poëzie,de handrem er af kan halen en neer kan dalen in eigen veld.
Om eigen rust te gaan verkennen,met handen in eigen schoot,met dicht geknepen ogen om te willen horen wat er wordt verteld.
Dat  het delen naar elkander iets anders strookt,iets anders laat ervaren, dat in het bijzijn van elke letter, zou kunnen gaan dansen naar een geheel.Waar geen verbittering is te proeven,maar een mooi harmonieus spreken.In feite alleen aan mijzelf heb kunnen laten weten en proeven hoe een smaak kan veranderen. In eigen welzijn van een beleven, hoe het klinkt om zich over te geven aan zichzelf.
Mijn wortels net als bij bomen, naar boven kunnen komen en een asfaltlaag eraf kan halen, in de hobbels die het geven, niet in paniek hoeft te raken,maar een besluit kan nemen om een ander pad te gaan bewndelen.Een ander kijken wat het zend, om de natuurlijkheid die iedereen heeft, op te gaan pakken en te gaan koesteren zoals ik al lange tijd heb gedaan.Iedere dag mij weer de vernieuwing heeft gegeven dat in het dragen waarvan ik dacht  te moeten doen.
Maar nu ik verder ben gaan lopen in het horen hoe het klinkt, zoals wolven kunnen janken,waarschijnlijk hun roedel kwijt zijn geraakt,maar dat de jongen kunnen blijven horen, welk een klank ook past, om iets te herkennen,dat een klank alleen al genoeg zou kunnen zijn.Zo ervaar ik dat ook bij mensen.Als een stem wat zachter spreekt en toch kan duiden bij een binnenkomen in mijn hart,misschien wel de herkenning voor mijzelf is geweest en zal blijven in de ervaring die het geeft. In de zelfstandigheid die ik heb, mij over kan geven en met elk geluid mee kan drijven omdat ik iets herken van mijzelf.
Anna.💚.