Stiller zijn.

In het wachten op mijn stilte,in stiller kunnen zijn,mijn adem zelf kan regelen,om een rust te brengen  en er misschien geen woorden voor zijn. Dan het uitlopen in wat ik ben gewend in alle ontvangen mij kwetsbaar stel. In al mijn ontluiken alleen mijn stilte voel.In het gebruikelijke ontvouwen mij zoveel ontspannig geeft,dat ik met half dicht geknepen ogen de gloed kan voelen waar ik uit schrijf.Alsof er een massage is geweest,alsof het bereiken niet meer hoeft,maar te blijven ervaren, wanneer de stilte is gekomen en mij verrast in het kunnen ervaren, dat zodra ik schrijf dan kan voelen waar ik ben en geweest kan zijn.Waar de vlinders mij welkom heten in mijn habitat van zijn.Mijn vleugels weet te spreiden in de zachte wind,mee kan vliegen van bloem naar bloem en mij vol kan eten met de nectar die ik proef en mij altijd een vlinder zou kunnen voelen.In dit moment mijn stilte vraagt om te gaan ervaren dat het genoegen die ik nu voel,in mijn hart te plaatsen,dat het niets meer uitmaakt wat ik schrijf,maar de stilte mij een hele zachte landing geeft.Alsof ik ben gekomen in mijn eigen paradijs,waar alles is verdwenen op een natuurlijke manier.Mijn stem waar ik mee spreek, kan luiden als een viool,dat in het raken van wat snaren een melancholie naar buiten komt.Een verrassend effect zou kunnen krijgen in de taal die ik gebruik en mij neer kan leggen zoals het komt.  Dat in het ontstaan, door mijn lichaam kan trekken zoals een rivier kan laten zien.  Een stroom die ik voel oneindig kan blijven in de ontspannig die ik voel.
Alleen heeft te maken wat ikzelf heb toegelaten. Om mijn schrijven een kans te geven in de stilte die ik ervaar en mij geef gewonnen, dat  iedere snaar na kan trillen en dan de zachtheid voel, mijn beleven geen  andere filter meer nodig heeft.Maar een compassie is geworden in alles wat ik zou kunnen vertellen.De lans ook breekt om te blijven buigen wat stilte kan betekenen. In elke hoedanigheid,geen enkel vorm aan kan nemen, dan alleen te weten dat ik in mijn stilte ben.
Anna.💚.