Mijmeren.

Te mijmeren in mijn dagelijks vertoeven, in de spiegel waarin ik  kijk,  hoe ik met gevouwen handen een dankbaarheid heb mogen ervaren. Een begrijpelijk taal neer heb kunnen zetten,waar geen spijt in is te vinden en elke logica in steenworp afstand neer heb gezet. Mij meer verbaasd dat de vergelijking die ik wilde trekken, met mijn mijmeren te maken had.Uiteindelijk een mooi reflecteren bleek te zijn. In een gegeven van mijn werkelijkheid en alle oude korstjes er af heb gehaald,waarin mijn liefde voor mijn taal is overgebleven.Waar het tikken op mijn toetsen een zacht geluid is ontstaan, in elke ontmoeting die ik met mijzelf kan hebben.En steeds meer kan merken dat de pauzes tussn mijn zinnen,veel naar buiten kijk,niets meer hoeft te ondervinden maar kan schrijven zoals het komt.De bevlogenheid langzaam is verdwenen en daar niets voor in de plaats hoeft te vinden. Dan te accepteren mijn stijl van leven,van kunnen inzien,dat elke laag die ik heb ondervonden, mij verder heeft gebracht die ik voorheen in  een stroom aan kon geven.En in een korte tijd ben gaan ervaren dat mijn mijmeren geen gedachte heeft,maar een schoonheid van ervaren.De spiegelreflex niet meer nodig heb,maar stil te kunnen zitten, in het tempo die ik had, veel zachter als een fluwele laag die ik bij iedere bloem kan voelen.Zelfs mijn huid als zodanig kan ervaren.In het begeven van het mijmeren waar het licht heel langzaam laat zien,dat er niets meer hoeft te veranderen of te beklijven en nu vanzelf terwijl ik schrijf, mijn belichaming weet te voelen.Waarin het raken van het vele ondervinden, nu achterwegen blijft en aan mijn ogen kan voelen hoe anders ik ben gaan kijken.Geen enkel spiegel nog nodig heb en afstand durft te nemen van een onverschilligheid die ik ondraaglijk heb gevonden.Altijd heb gedacht om mij ergens uit te moeten tillen,te willen voelen wat echte vrijheid zou kunnen zijn.Maar het zijn de kleine dingen, zoals een lieve begroeting naar elkander,een vlinder die meevliegt op mijn pad.Een hortensia die is gaan bloeien, de boom die naar mij zwaait.Het koeren van wat duiven en een slak die langzaam blijft hinderen in elk blad die op gegeten wordt.Geen enkel schaduw het kan geven als iets anders loopt dan ik had gedacht.Kan  genieten in elk moment, dat in het schrijven naar mijzelf ,geen verwachting meer hoeft te hebben,geen lat te hoog kan leggen maar te genieten van dit moment.Mijn mijmeren te beschrijven zoals het voelt in het uitleggen naar mijzelf, de grootse genoegdoening zal blijven.Een diepe buiging maak naar Anna ,en kan zien hoe tevreden zij is ,hoe zij zich heeft ontwikkeld,precies goed,  zoals zij vaak zegt, in de overgave die zij heeft en haar taal de ruimte geeft om te blijven ervaren. Dat in al het ontstaan op is gestaan,alles is gaan bekrachtigen en op de juiste plek is terug gezet.Dat in het mijmeren wat ik heb verteld,eigenlijk de zachte kant van beleven is geweest.
Anna.🦋.