Bekwaamheid.

Zoals ik kan kijken naar de ander en vaak mijzelf  daar  inzie. Elke vorm in het blijven ervaren, zoals ik met mijzelf  om weet te gaan, zo ga ik ongemerkt  ook om met de ander.. Het verschil die ik merk dat in de goedheid die ik heb, altijd is gezien als een bedreiging,als een indringende vraag,in het wenseijk willlen blijven,alles naar voren heb gezet, wat vaak weer naar achteren werd geschoven.Mijn instelling die ik heb, in het willen gedogen, alleen het begrijpen van mijzelf ,daar mijn steutel is gaan liggen.Mijns inziens alleen maar verteld,als een dunne lijn steeds weer wordt door getrokken om de vriendelijkheid die ik heb, door de aandacht naar mijzelf is gekomen.Met open hand mijzelf kan vertellen, hoe ik het ook wendt of keer, ineens mijn liefde tegen kan komen.Zondermeer mijn kern laat zien, waar mijn belevenissen gelezen kunnen worden.In de ervaring die het heeft. Ook al zal niemand dit lezen, het uiteindellijk ook altijd naar mijzelf is geweest.Het klinkt misschien absurd, waarin het alleen heeft te maken,dat in het geloof naar mijzelf in feite niets is veranderd.Geen hoge ogen heb gegooid,geen herkenning voor een ander, in het meedogenloos ervaren, wat soms de weerslag geeft om te denken dat mijn taal van binnenuit heeft moeten komen.Nergens in mijn hoofd heeft plaats gevonden, dan alleen te tikken op mijn toetsen.Soms door mijn haren wrijf om dan te kunnen voelen en kan zien ,dat mijn weg in elk betreden alleen door mij kan worden gezien.Alle stress uit mijn lijf is weg gesproken terwijl ik schrijf.Terwijl in al mijn bekwaamheid alleen iets laat zien wat ik nooit van iemand anders heb geleerd.Wat ik waarschijnlijk nooit over heb kunnen brengen en nu kan zien, dat elke maat die ik heb genomen zich alleen kan richten naar dit moment.Het gewone wat ik omarm, in de kleine gelukjes die ik ken,te gaan varen met mijn bootje met de roeispanen die ik heb.Dat de stroom van water mij veel meer zegt en het levende bewijs zal blijven, dat in allles wat ik beschrijf, misschien veel later als ik er niet meer ben, dan pas kan worden begrepen.En loop mijn tijd vooruit en ben aan het accepteren dat mijn gevoeligheid die ik heb op een andere manier ga koesteren.Mij niet wil opdringen in een tijd, waar vele er niet toe komen.Zelfs verdwijnen van zichzelf in alles een excuus gebruiken waarin zij mij  niet kunnen  geloven.Als ik kan kijken in het herkennen wat ik vertel, vaak een flauwe bocht kan nemen naar een groter geheel.Naar het begrijpelijk maken, dat wat ik deel, voor iedereen toelaatbaar zou kunnen worden.Omdat het schaven aan een beeld voor mij nu helder is geworden. In de vorm die ik heb neer gezet.En steeds meer kan voelen, als ik de sleutel om zou kunnen draaien naar de goede kant en kan wijzen naar een richtinggevende besluit,omwille van mijn eigen vrede, ik steeds meer merk, in feite op deze manier zoals ik heb geschreven, geen zin meer heeft om het nogmaals uit te gaan leggen. Mijn bekwaamheid  wil behouden,  net als het vlinderen over prachtige bloemen ,mijn voorkeur heeft, om daar verder over te schrijven en te mijmeren...
Anna.🦋.