Aanschouwen.

Het waarderen hoe mijn rust nu kan bepalen welk energie mij leert,om mij te wentelen hoe het voelt, om mijzelf gerust te stellen en mij behoed voor al het dwalen wat ik heb gedaan .Alles heb gelooft in wat te dacht te missen,allles had bewaard voor misschien wat slechtere tijden.Maar nu ik wat verder ben gaan kijken met mijn ogen dicht, heb kunnen luisteren naar mijn stem,die bepaalde wat ik voelde,mijn kracht verplaatste naar een mooie stilte,die alleen mij kon raken .Zonder meer veel heeft laten zien,dat in mijn beschrijven misschien wel een topje van een ijsberg heeft laten zien.Mij nergens nog druk om kan maken, omdat de rust die ik heb begrepen, zich heeft verlengt door alles uit te kunnen uitspreken naar mijzelf.De beklijving die het heeft alles op kan heffen terwijl ik schrijf.Geen oordeel meer kan geven  dat in elk onstaan wat ik beschrijf van lieverlee zo weldadig is geworden.Zo verfijnd,zo regelrecht mijzelf het antwoord weet te geven als ik er om vraag.Dat in het besef van delen soms een andere kant opgaat.Mij niet behoedt voor elke reden die ik gaf,maar mij laat wennen dat mijn zeldzaamheid van spreken mij heeft gered, van elke ondergang die ik nu kan zien, hoe wij communiceren met elkander.De taal die kan worden bemind en  alleen maar vraagt om in het ontvouwen een ander mens te laten zien.In het behouden van eigen kracht, aan niemand een wil op kan leggen en in elke status die dan komt,vereenvoudigd naar buiten kan komen.
Het topje waar ik over spreek,het anders kunnen kijken en luisteren, daarmee begint en mij laat wennen,waarin mijn zachte stilte begint te spreken,waarin ik de dagen vergeet en geen enkel tijd mij bezig houdt en toch in eigen ritme weet te blijven.Dan het topje zichtbaar wordt en ik het aan kan raken en kan zien dat als ik naar beneden kijk en ben gaan schrapen om nog meer te kunnen zien wat ik zou kunnen ontvouwen.Waar mijn taal mij brengt in het aanschouwen, dat als de berg zou smelten mee kan worden genomen in een andere temperatuur.Niets meer belangrijker kan maken dan alleen te ervaren wat echte stilte kan doen.In het overkomen hoe mijn werkelijkheid is geworden. Hoe de stilte mij lokt om anders te gaan luisteren met de stem die ik heb.Geen hoge noten kan zingen geen bas of tenor plaats zou kunnen vinden,maar te weten dat ik iets kan horen wat gezien wil worden en ik daarom zoveel schrijf.Vanuit mijn stilte die mij gebied om te kijken in de verfijning die dan komt en eigenlijk altijd heb geweten dat de wereld die ik open, niet voor iedereen hoeft te gelden. Misschien  alleen voormijzelf dit de bedoeling is geweest waarin mijn stilte kan komen.Niets meer vraagt in al mijn delen, dat in het kijken naar het geheel, waar alles bijelkaar kan komen en met elkaar in stile kunnen staan. Wat er kan gebeuren als ik kan blijven luisteren naar mijn eigen stem.Dan kan zien dat er niet wordt gesproken vanuit een ego,maar wat er wordt ervaren terwijl ik spreek.In het besef dat wat ik deel in feite een topje van een ijsberg laat zien,en laat beleven hoe de kern waar ik uit spreek veel te lang  misschien wel heb verzwegen,veel te lang heb gewacht om te gaan beseffen, dat in het topje wat ik breng, uiteindelijk alleen heeft te maken hoe ik nu met mijzelf weet om te gaan.
Anna.🦋.💚.