Iedere dag.

In het weggevallen benaderen,in het sluimerd effect veel plezier kan hebben in het duiden wat ik zeg. In elk ervaren de wet van erkennen als een sluier om mij heen kan slaan.Mijn hand uitsteek naar wie het wilt horen en langzaam verder drijf in mijn eigen dialoog.Waar oude vriendschappen verdwijnen waarin wij uitgesproken zijn.Dat in het tastbaar maken een ander beleven kan ontstaan en een ander benaderen naar voren komt. Waarin mijn kern van weten zich heeft vast gezet in al mijn handelen.Met zachte blik naar voren kijk dat in elke verwachting die ik had in kleine puzzelstukjes op mijn tafel ligt en eigenlijk niets meer hoeft te passen. Alle stukjes in een doosje doe in het bevinden wat ik voel veel meer belangrijker is geworden dan al zwijgend toe te zien hoe het voelt om zo te leven.Om zo met de dingen om te gaan,dat wat ik kan beleven in elk moment blijf beschrijven.In elk ervaren neer kan zetten dat als ik nu naar buiten kijk, de bomen mij begroeten en met het groene blad laat zien de volheid van het leven.De fluitende vogels  hun nesten hebben gemaakt en het nieuwe leven waarop wordt gewacht de cyclus zie van elk nieuw leven.Elk onstaan wat ik laat zien ermee heeft te maken dat in dit moment er van alles kan ontstaan.
De stilte waar ik uit spreek laat iets voelen in de taal.Laat ontvouwen dat in alles wat samenkomt,mijn hart bloot kan leggen,geen menig heb wat er kan gebeuren, als ik stil zit in mijn stoel. Niets meer hoeft te overwinnen dan alleen te kijken wat het doet en kan luisteren naar mijn tikken op mijn toetsen,naar het ritme van de natuur,dat in het stil staan van alle bomen ik kan leren om zonder ego te ervaren wat het kan doen om zo te leven.Getuigen te zijn en niet mee hoef te gaan met andere energieën,maar te blijven zitten waarin ik sta.Waar ik mij neer kan leggen in al wat er kan ontstaan als ik mij overgeef aan al mijn schrijvend beleven.Niet alleen mijn stilte kan ontstaan maar ook mijn nieuwe kijken,dat in mijn wereld waarin ik leef zoveel zachtheid is te voelen,zoveel acceptatie in de woorden die ik gebruik.In het opnieuw ervaren dat het niets anders is, dan het schrijvend spreken naar mijzelf.Hoe ik het ook wendt of keer het altijd een thuis komen is, altijd de zoete smaak van weelde laat voelen.Geen enkele strijd nog aan de orde is, maar te bewegen zoals het komt. Geen verbazing meer heb, maar een dansje maak waarin mijn lijf wilt bewegen en net als het nieuwe blad mee kan deinzen op een stukje muziek en geen enkele herinnering nog aan mij kleeft. Dat in elke ontmoeting met mijzelf ,de reden geeft,dat in elk herkennen  wat ik beschrijf, meer heeft te maken om mij alerter te houden en te blijven vertrouwen op mijzelf.Waarin ik nu weet, dat wat ik doe, mijzelf iets geef,wat een ander nooit heeft kunnen doen.En dat mijn verbazing zal blijven. Zodra ik in elke ontmoeting die ik heb met mijzelf,mij zo volledig heeft gemaakt.Mij zo gerust kan stellen dat in ieder gesprek met mijzelf nu in mijn schrijven kan tonen hoe belangrijk het blijft om dit naar mijzelf iedere dag te doen.
Anna.💚.