Graven van Kuilen.

In het verbleken van de dagen in het dragen van dit moment,door het graven in de bodem , de kuilen veel dieper waren dan ik was gewend.Maar door mijn scheppen er een berg ontstond .Waar muizen kunnen wonen en de poezen hun behoefte doen.En de kuilen die ontstonden, eigenlijk was bedoeld om alleen te kijken welke kleuren er ontstonden van bruin tot wit,van zilverkleurig naar roodrobijn en uiteindelijk met natte voeten ik mijn bodem had bereikt.
In het scheppen zoals het was, als een herinnering misschien voor later in het delen wat ik kan, nu zeker kan vergelijken hoe ik als kind al was.
Het graven naar een bodem,nieuwsgierig als ik was,maar door de lagen die dan kwamen in een verrukking kon ontvangen.Waarin zij  kon vergeten hoe de spanning die zij voelde eigenlijk niet welkom was.Zij wilde verdwijnen in die kuil,zodat in ieder laagje wat zij tegenkwam als een ader in haar eigen leven kon ervaren.Zij sprak de aarde aan en hoorde haar toon fibreren.Hoe het rook zoals het was, dat in het graven van de kuilen die ik heb geschept,als kind al heel vroeg wist, om dat wat ik deel met mijzelf, eigenlijk altijd zo is geweest en gebleven.
Het graven van de kuilen meer iets zegt over het zwijgen wat ik heb gedaan.Wat ik kon ervaren in de kuilen die ik groef ,iedere keer weer kon voelen dat ik tot leven kwam.Het ontzichtbaar maken,verdwijnen met alle stilte om mij heen is misschien wel mijn blauwdruk is geworden en ben ik het nu gewend.
En schrijf ik daarom graag over mijn stilte, waarin ik heb gemerkt, hoe bijzonder als kind dat heb mogen ervaren.Zich heeft voorgezet in al mijn dialogen,in alles wat er kan onstaan en inmiddels heb geleerd dat door mijn handelen alleen mijn taal kan ontstaan.Wat ik nog steeds kan voelen hoe mijn wereld zich ontvouwde,geen kuilen meer hoeft te graven maar in het behouden van mijn stilte, die dan komt en als een sluier over mijn woorden naar buiten vloeien.Dat in iedere moment in het delen naar mijzelf soms weer spreek vanuit een te diep gegraven kuil.Niet anders ben gewend dan te weten dat als kind ik had besloten in het spreken met mijzelf, daar de grootste boodschap ook bleef liggen.Te luisteren naar mijn eigen stem in het kunnen voelen hoe stil mijn adem werd.Hoe verfijnd de kuilen kon ervaren , in het contact staan met mijzelf, bij ieder scheppen alle laagjes telde en mij dat zo gelukkig maakte op een kinderlijke manier.Dat in het groot besef die ik nu kan voelen het nooit anders is geweest, waar al mijn delen mij één ding heeft geleerd dat in al mijn schrijven, misschien nog steeds wat kuilen ben aan het graven.Maar nu mijn bewustzijn breder is gaan drijven,mijn graven in feite niet meer hoeft,maar te blijven omarmen in de liefde die ik voel, mijn dankbaarheid kan tonen in ieder moment van vertellen, soms een diepte voel, zoals ik al mijn kuilen  heb gegraven.
Anna.💚.