Knipoog.

In het uitleggen wat ik behoudt zoals in vele meters is afgelegd,een knipoog kan geven en nergens een naam aan geef.Maar in het bevinden zoals ik schrijf en kan laten weten hoe het voelt om de stroom die ik heb, met niets anders is te vergelijken.Als ik soms andere blogs ook lees en dan kan voelen wat een bevlogen zijn in mijn woorden,mij heeft gebracht dat in elke letter die ik spreek, gevoeld wilt worden en gezien wordt door mijzelf.De bevlogenheid om kan worden gezet naar een diepte die ik naar binnen draag.Dat het unieke wat ik uit,  met mijn gevoeligheid heeft te maken.Met elke inzicht die het gaf de diepte van schoonheid wist te vinden,de traagheid in stilte werd omgezet.In elke wending die ik kan maken de verrijking krijgt in het uiten van zoveel meer.Geen letter teveel is neergezet,geen strijken van plooien,maar ben erop gaan letten wat het zegt om zo naar mijzelf steeds te schrijven.Waar ik zie wat een belichaamde taal kan zijn,dat in elk beschrijven in de verfijning die dan komt, het soms kan raken en kan buigen naar de stroom die mij vastpakt en kan wiegen in het verstaan van zoveel woorden. Niets anders is dan te blijven bewegen in wat zich laat zien,wat naar voren wilt komen in de enkeling die ik blijf,maar koste wat het kost mijn drive van ervaren bij iedere kantlijn opnieuw kan kijken. Dat in mijn volheid van schrijven eigenlijk nooit echt een einde komt.In het toelaten van welke vorm dan ook de bereidheid vindt, om net als een kind mijn openheid te laten stromen,in de verwondering die het krijgt. Mijn wangen als blosjes worden,mijn handen trillend door de hoge energie mijn toetsen raken en mij bevindt in het wat het kan betekenen als ik mijn belichaamde taal herken uit duizende geschrevene.Als de platte wind naar voren schuift en nu kan vertellen hoe mijn spreken is omgedraaid.Hoe mijn klank kan resoneren en vooruit kan kijken met de ogen van een uil,die nog groter zijn geworden om de spiegeling te zien van zoveel daden.Het schaarse juist heel veel bleek te zijn,het kleine steeds groter werd,de grofheid daar gelaten.De zin van beleven mij vaster houdt aan de dagenlange koesteringen die ik zelf heb neergelegd en nooit heb gekeken dat in het bevinden van mijn taal altijd iets nieuws onder al hetzelfde blijkt. Misschien wel steeds wat stenen  heb weggehaald.Om te blijven ervaren wat belichaamde taal mij heeft te vertellen in de schans van vertrouwen een knipoog kan geven,het dan veel lichter maakt en ik een buiging maak naar alles wat er buiten mij om heeft kunnen gebeuren. 
Anna.💚.