Perfectie.

Het intergreren,in het toelaten dat in feite perfectie niet bestaat,en wil daar over schrijven wat het met mij heeft gedaan en waar het vandaan is gekomen. Hoe het kan gaan,als ik dacht niet goed genoeg te wezen en de compensatie zocht om goed te willen zijn in zelfs de hele kleine dingen,waarin er geen enkel genieten kon ontstaan.Uiteindelijk ging voelen dat het aangaan van vele dingen als een berg er tegen op ging staan.Mij terug trok omdat ik vaak de boodschap had gekregen dat ik het toch niet kon.Waarin zelfs mijn vele twijfelen zelfs nu nog wel eens de hoek om komt kijken en het mij verbaast, hoe hele oude coditioneringen zo vast zijn gezet in mijn systeem,dat in een onverwacht moment ik daar ineens last van kan krijgen.Altijd dan direct ook zeg dat perfectie niet bestaat,dat in het doen lijken in wat een ander ooit heeft gezegd,als een blauwdruk is blijven hangen in stukken van mijn lijf.Vanuit al mijn handelen het geen perfectie meer hoeft te zijn,maar te durven kijken in elk gesprek die ik beschrijf,mijn mildheid op kan zoeken,mijn gedrevenheid van beleven daar mijn uiting aan geef en in feite geen perfectie meer hoeft te hebben,maar te laten stromen hoe mijn eigen werkelijkheid voor mij staat.Mij uitdaagt om ook eens te schrijven wat perfectie  met mij heeft gedaan.Niets goed genoeg was en door een kritische bril aan het kijken was,een rebelleren uiteindelijk mijn reactie werd en tegen alles aan het schoppen was,nergens mij thuis kon voelen,nergens nog een echt contact kon voelen,dan te gaan zitten wat ik dacht om perfect te moeten zijn.Het doet mij veel als ik zie hoeveel kinderen en ook volwassenen zo worstelen met het feit dat alles zo perfect moet zijn.Nu ikzelf weet dat het nergens toe leid, geen controle  hoeft te hebben in wat een ander beweerd,eigenlijk helemaal niet van jouw hoeft te zijn.Maar door mijn schrijven en spreken mijn eigen schoonheid ben gaan zien,en juist de imperfectie mij zo kan omarmen, zo'n bevrijding dat geeft, in het goed doen naar mijzelf maar ook naar andere. Meer dan genoeg kan zijn,meer dan te moeten vergelijken wat een ander kan en heeft.Dat misschien wel de grootste afleiding is geweest om niet te kijken wat ik werkelijk kan.Mij daarom zo thuis kan voelen om te schrijven in het beleven wat ik schrijf,mij over kan geven wat ik aan mijzelf vertel,niets meer heeft te maken met een perfectie,maar de juistheid van eigen weten,dat wat er komt,altijd kan blijven omarmen,niets met een ander  te maken heeft, zelfs de verfijning krijgt, om door te hebben dat perfectie niet bestaat.Perfectie, dat wil zeggen dat het deel waar je naar streeft, altijd anders uit zal pakken,zich anders voor kan doen,geen menselijke trekken  kan hebben,maar een afstotend effect,waarin de issolatie kan beginnen, waar ik zo perfect had willen zijn.Het nu mijn zorgvuldigheid is geworden waarin geen enkel perfectie kan ontstaan.Maar te durven kijken wat ik nodig heb en daar mijn schrijvend beleven een onderdeel van is geworden. Daar zo blij mee kan zijn,omdat het niets vraagt, om meer te wezen, dan wat ik schrijf, kan delen hoe ik mij kan voelen als ik niet perfect hoeft te zijn.
Anna.💚.