Getuigend

De verademing die het krijgt en niets beters wist te wensen, dan te ervaren nu ik wakker wordt. De zon volop is aan het schijnen,de bloesems de kleuren geeft,de wilgentopjes zo mooi zijn gaan hangen en vaker moet niezen omdat ik blijkbaar allergisch ben voor de kleine stofjes die mijn lichaam weigeren  te accepteren.Om alleen te kijken hoe de pluimen in de sloot mij vriendelijk begroeten,in het wuiven de richting van de wind aan kunnen geven,en ook zie hoe de hoenders de eenden verdrijven en nu al bezig zijn om hun nest te bouwen.Flink tekeer gaan in het veroveren van een vrouwtje en dan de natuur harder is als het doet lijken.De lichtval van de zon mijn kamer doet veranderen in een oase van een mooie stilte,waarin elke stap die ik onderneem, in ieder besluit die ik heb genomen,niets te maken kan hebben, dat in het beleven van mijn schrijven iets op kan eisen wat ik aan mijzelf vertel.Hoe eenvoud kan werken in mijn simpelheid van spreken,in het veld wat ik kan betreden,om mij heen blijf kijken wat mij nog echt intresseert.Buiten al mijn schrijven alleen maar bezig ben om ruimte te scheppen,om de dingen te verplaatsen,naar muziek te luisteren en als een kind mij laat verrassen, mij laat omringen met  de blik die ik kan vangen,dat in elk verschijnsel die ik dacht te zien mijn eigen schaduw bleek te zijn.Een reactie altijd kan geven wat ik aan mijzelf vertel,soms alleen maar de stilte kan voelen in het ontwaken van mijn dag.Geen verbetering hoeft te hebben,dan alleen de energie die ik kan voelen als ik geschreven heb,in het toelaten van mijn taal.Mijn wezenlijk zijn, zo doordrongen is van de wereld om mij heen en soms de angst kan hebben dat in het roeren van zoveel schit, het vreselijk kan gaan stinken en alleen maar voel dat ik daar getuigen van ben. Het onbewust kan drukken op hoe het had kunnen zijn en de wereld in grote schoonmaak is gezet en ik blijf leunen in mijn eigen wereld, waarin ik merk hoe voorzichtig ik ben geworden.Weinig behoefte heb om mij te mengen onder zoveel mensen,waarin ik zie hoe het keren van de wereld op het randje leeft van elke ontzetting. Als een virus om zich heen kan grijpen en maar af moet wachten, dat het veilig voelen geen garantie geeft in het overkomen.Het anders kunnen gebruiken waarin de macht nu overheerst,zou de wenteling kunnen geven om te leven zoals de natuur dat aan kan geven.Niet blind ben geworden in het nemen,maar te geven van liefde,in barmhartigheid van  laten zien, dat als de eigen werkelijkheid zich diend, er een heel ander mens naar voren zou kunnen komen.
Anna.💚.