Toetsen.

De melancholie te kunnen voelen in ieder tikken op mijn toetsen en dan kan ervaren, alsof ik de toetsen van een piano bespeel .Soms in een storm terecht kan komen, dan weer een zachte laag en mijn hoofd in het ritme mee kan bewegen, dat in iedere toon die ik zet en versta mij mee laat slepen in het rijk van delen en mij verbonden kan voelen hoe ik kan beschrijven. Met elk gevoel mee kan deinen en te gaan ervaren hoe een melodie zou kunnen ontstaan, waar mijn klank zou kunnen resoneren, waar mijn hele lijf statisch zou gaan voelen en geen gedachte meer heb, dan alleen mijn tikken hoe het kan voelen om de samensmelting die het krijgt,  die echt kan voelen wat mijn eigen woorden kunnen doen. Het in feite geen verschil aangeeft, maar een ontluikende realisatie. Een totaliteit in haar geheel die als een mooie roos zich open weet te vouwen en dan voet aan de grond kan zetten in de beleving die het geeft. Stil kan worden en toch verder door wilt schrijven,door wil stromen naar het zelf. Dat wil zeggen dat in het moment wanneer ik weet te ervaren een glimlach van oor tot oor kan hebben,in het delen naar mijzelf, eigenlijk tot iedere kunst verheven kan worden tot iedere creativiteit. In ieder menselijk aspect, dat in het overgeven van mijn taal, alleen ik kan weten dat in elke toets die ik raak, zo buiten gewoon kan gaan beklijven en mijn lijf daarop reageerd. In het hardop voorlezen zachtjes voel en zo indringend wat het zou kunnen zijn dat wat ik beschrijf zo wonderlijk wordt meegenomen in de reis die ik maak. Niet in een vliegtuig hoeft te stappen,met geen enkele trein een retourtje hoeft te kopen, maar te kunnen blijven zitten op dezelfde plek. Waar ik naar buiten kan kijken om te blijven ervaren welke storm zoals vandaag, mij wakker heeft gehouden, het licht heb zien worden en dan kan besluiten om te gaan schrijven.  Die mij verteld dat door mijn schrijven misschien alles is verteld. Maar voel een nieuwe dag wat er zou kunnen gebeuren in elk ritme die dan komt, waarin ik kan blijven buigen, naar een geheel en dan plotseling kan komen hoe stil het kan zijn, hoe elk vertellen mij naar een stilte heeft gebracht en blij kan zijn zonder enige reden, zonder enkele eis. Maar dat ik nu kan weten waarom ik wil schrijven en kan delen zoals het komt.En  nergens afscheid van hoef te nemen,maar te blijven zien, dat iedere vernieuwing die ik kan voelen besproken kan worden terwijl ik schrijf.
Dank je wel lieve Anna, zo fijn om te weten dat in het luisteren terwijl ik schrijf, dit hardop aan mijzelf voor kan lezen en dan begrijp,  in de vervulling die het heeft gekregen, mij heeft gebracht naar mijn eigen creëren. In iedere vernieuwing die dan komt... in elke toets die ik gebruik, mij laat ervaren in dit moment...
Anna.✍.💚.