Nestelen.

In het toelaten wat zich verwijst naar de eenvoud van mijn vertellen. In de bereidheid die ik kan ervaren, mij soms tot huilen brengt,mij overspoeld in de schoonheid die het weer kan geven,mij in laat zien dat wat ik beschrijf soms zo indringend kan zijn.Zo onverstoord mijn gevoelens naar buiten laat komen.In feite geen enkel oorzaak zou kunnen vinden,dan de hoeveelheid van mijn delen zich werkelijk om kan keren naar mijzelf.In het beleven wat echte schoonheid kan betekenen,waaarin ik ontroert kan raken en de buiging maak naar mijn eigen leven en dan kan zien, dat in elk overwegend aspect, inmiddels door kan krijgen dat wat ik vertel, zo vlak bij mijn hart is gaan liggen.Alleen maar vraagt om te blijven ontspannen en niets hoeft te dragen wat niet meer bij mij past.Geen enkel jasje nog uit hoeft te doen,geen enkele vouw eruit hoeft te halen,in de kreukels die ik dacht te zien. Eigenlijk mijn eigen schoonheid wil vertolken in het willen laten ontvouwen, hoe  mijn dag begint en in de avond altijd kan sluiten met een lieve lach.Veruit kan horen hoe het zou klinken als ik alleen maar over een schoonheid zou  schrijven. Meer zou gaan passen wat ik echt beleef.Mijn gevoeligheid het juiste plekje weet te vinden, vanuit de rust die het heeft,waarin ik alleen maar kan vertellen wat echte schoonheid kan zijn. Als ik mij zou verbinden wat er werkelijk mag zijn.Dan voel ik alleen de liefde die mij raakt,die mij laat huilen in de tranen die dan komen. Nog zoeter zijn gaan smaken dan waar ik eerder over schreef.Dat in het nestelen wat ik nu ken, mijn schoonheid te gaan omarmen en ben gaan zien, dat in elk delen wat ik doe, het verschil weet te maken,dat als ik schrijf, die voldoening kan ervaren,mijn dankbaarheid kan tonen en als ik even wacht, altijd als  vanzelf mijn eigen woorden kunnen komen, in de schoonheid die ik voel en met bijna dicht geknepen ogen,dan kan voelen wat het werkelijk met mij doet....
Anna.💚.