Mijzelf lezen.

Terzijnerttijd als ik te rimpelig zou kunnen worden,mijn vel voor mijn ogen hangt en al stotterend mijn spreken mij ontvalt,en met stokken nog een stukje blijf wandelen.Dan in mijn adem iets kan ontvangen wat door de wind achterste voren naar buiten komt,en toch in mijn vertellen kan blijven  zien,dat zolang ik het kan lezen en mij op kan winden in elk creëren wat ik zet.Mijn opgetogenheid er voor kan zorgen,dat elke verrijking die het heeft, in elke bloodstelling die het kan hebben, alles veel normaler is gaan lijken.Mijn streven naar het zicht een andere houding aan kan nemen,dat in het verliezen van mijn tijd er alleen voor kan zorgen dat ik in mijn belichaming blijf.
Niets hoeft te overruled,maar ergens voor sta, mijn geweten alleen laat blijken hoe ik open kan staan in het beschrijven van elk moment.
De donder en de bliksem als raketten langs mijn ramen gaan om dan te kijken naar het licht die in mijn tuin is gevallen.Een gat heeft geslagen in de grond,waar alle wortels bloot komen te liggen,waar ik naar toe kan lopen om te zien welke wortel het heeft geraakt,welke worteld ik eruit kan trekken en de andere op een betere plek kan leggen.Er dan er wat aarde overheen kan strooien en het weer niets kwalijk neem.Omdat ik weet wat natuur kan doen.Eigenlijk een reageren blijkt, hoe zorgzaam het is gebleven, dat door een veel te grote hitte dit kan ontstaan.En ook ben gaan begrijpen in de oorlog die nu woedt, de aarde zo kan schaden, waarin eigenlijk niet meer valt te leven.Niet meer valt te overzien dat in elk reageren wat wordt aangedaan,in het willen demonstreren, een druppel op een gloeiende plaat zal zijn.Dat wat wordt vernield het nooit meer terug kan draaien,geen enkel excuus door zou kunnen dringen, dat in het wezenlijk bestaan, geen enkele vooruitgang is te boeken,dan alleen te zien hoe de aarde waar wij op lopen,geen zin meer heeft om ons te behagen.De kanteling die het kan krijgen en eigenlijk al laat zien dat in elke oorlog veel te veel mensen worden geofferd,veel te lang als onbewuste wezens alles vernielen en in feite niets kan ontstaan. Waar het menselijk bestaan geen plek meer zou kunnen krijgen,maar te moeten boeten in wat er nu ontstaat.
Het is deze angst die ik kan hebben,in mijn kleine wereld van vertellen,mijn hoop steeds uit blijf spreken, om naar de goeie kant te blijven kijken,om te blijven voelen, dat in het menselijk willen zijn, geen offers hoeft te brengen,dan alleen vanuit mijn liefde in mijn creëren,in het uiten van mijn gevoel,er altijd een stukje hoop is te vinden. Dat in elk inzichtelijk gegeven mij uiteindelijk onderdompel in een mooie gloed,die ik altijd kan hebben als ik mijzelf weer lees.
Anna.💚.