Beminnelijk zijn.

Al wat op een impuls zou kunnen lijken,wat is doorvoelt en weg is gezet als een beminnelijkheid van  mijn leven. Alleen maar iets zegt om te voorkomen dat mijn werkelijkheid in een schaduw zou kunnen gaan staan.Op een roze wolk voorbij zou kunnen gaan schuiven,en niemand omhoog weet te kijken,niemand ook iets zegt, wanneer in elke bevrijding die het kan geven, mij heeft voorzien,dat in elke tempratuur die er wil komen ben voorzien. Hoe mijn kijken in mijn delen een andere stap nu zet,een ondervinden van mijn woorden en in iedere tekst die ik vertel, mijn natuurlijkheid wist te bewaren en niet meedeed wat anderen lieten zien.Waarin mijn gruwelen in wat ik zag en hoorde een hele andere kant liet zien in het oordeel naar anderen. Zo zwart en wit,bij mij is gaan dalen naar een onbegrijpelijke kant en mij terug heb getrokken en nu ik ga ervaren wat de belichaming die ik had om is geslagen in mijn eigen natuurlijkheid.Waarin ik niets meer wil uitleggen in mijn dagelijks beschrijven,maar gewoon te zijn wie ik ben en het niet af kan hangen wat ik vertel,maar te blijven beleven in de eenvoud die het heeft,de beminnnelijkheid laat vieren en dan ook eindelijk afscheid neem wat ik waarschijnlijk nooit zou kunnen begrijpen.Dan kan ik schrijven over een stilte die mij ontroerd,dan kan ik blijven plakken in het heetst van de strijdt en ook kan voelen hoe ongemakkelijk het kan worden, als ik alleen maar een strijd zou ervaren die een oorzaak en gevolg weet te creëren ,waarin de wanorde niet aan mij is besteed.
En niets meer zal doen wat mijn natuurlijkheid in de weg zou kunnen gaan liggen en allang heb begrepen hoe serieus ik kan zijn.Maar zodra ik op een punt ben gekomen om werkelijk te gaan ervaren waar ik over schrijf. Alleen vanuit mijn eigen natuurlijkheid heeft kunnen ontstaan.De vele woorden die er aan zijn gegeven,de kracht die is ontstaan, met iedere stilte die dan kon komen, door mijn eigen creëren bleef ontstaan.Niet meer wil schrijven wat een belichaming kan doen,maar geheel natuurlijk mijzelf wil blijven wat ik wil laten zien.Dat in het één worden met mijzelf alleen heeft te maken hoe natuurlijk ik ben.Altijd de plank heb misgeslagen om naar anderen te gaan kijken,om dan te zien dat ik iets vanmijzelf aan het weggeven was,ben gaan strooien omwille van de ander in de hoop te worden gezien.Maar nu ik mijn eigen werkelijkheid onder ogen durf te komen en troostend daarin kan zijn. In het verloochenen mijzelf tekort heb gedaan,door steeds te gaan kijken wat anderen doen en niet kon begrijpen, dat als ik met mijzelf spreek of schrijf, geen oordeel kon hebben naar anderen,geen mismakende opmerkingen kon plaatsen,dan alleen de zorgen die ik uitten over de wereld, die steeds dichterbij is aan het komen en nooit heb geweten wat bewapening kon betekenen. Mijn naturlijk zijn voor mij zo gewoon is geworden,zo vrij in de omgangstaal, alleen mijzelf heb gedragen, tot waar ik nu ben. In elke beslissing die ik neem, nu pas ben gaan ervaren hoe wonderlijk in al mijn beschrijven mijn wereld is verteld, waarin de natuurlijkeid die ik heb, op deze manier wil blijven omarmen.
Anna.💚.