Acceptatie.

Naarmate mijn taal het toe kan laten in de diepgang die het krijgt. Op elk randje loop te balanceren en naar beneden kijk.Hoe hoog mijn beelden zijn in het creëren hoe het voelt, dat in het ontstijgen iets anders verspreid, dan te denken dat ik iets achterlaat.Om te gaan ervaren dat er nog maar weinig voor nodig is,in de ervaring die hetzelfde brengt, waarin iedere ochtend, wanneer ik mij wakker typ,mijzelf een spiegel voor kan houden en dan kan zien dat de angst om dit niet meer te kunnen, weggesleten is.Zoals de vormen in mijn oude stoel en de plekken op mijn tafel,het slijten van wat schoenen, juist daarom zo lekker lopen.De gewennig die ik zet, alleen heeft te maken hoe mijn slaperig hoofd nooit vol kan raken.Hoe mijn belichaamde taal alleen kan laten weten, hoe een zeldzaamheid van delen, mij altijd iets laat zien hoe ik naar de wereld kan kijken.Hoe het voelt om met mijzelf te zijn.Hoe iedere verandering naar een oplossing leidt en dan aan het einde van de dag liefdevol terug kan kijken in alles wat ik heb besproken en wat naar voren kwam.
De regen heel zachtjes naar beneden valt, alsof het fluisteren van de natuur,mijn aandacht trekt en ook kan zien hoe blij de bomen zijn,hoe de tegels zijn gaan glimmen en de vliegende mieren verdwenen zijn. Het licht in de lucht een gele kleur aan kan nemen,en ieder druppeltje een glinstering geeft.Een merel hoor schetteren en de ganzen wat stiller zijn.Het kwaken van een kikker soms verlaat nog heel even laat horen waarin het water in de sloot zo helder lijkt en ik mijn handen daar in kan wassen en daarin alles als heel bijzonder blijf ervaren. Dat in de natuur waar ik in sta,mij iedere dag in verwondering kan brengen.In het aandienen van mijn vorstelijk bestaan,mij gelukkig weet te voelen , hoe het is gegaan.Hoe ik mij heb vastgehouden in het delen naar mijzelf en hoe mijn kijken is gaan veranderen en niet meer let op hoe het had moeten zijn.Maar gewoon te accepteren, wat ik weet en laat zien. Als een golf door mij heen kan gaan,als een gloed over mijn hele lijf door kan stromen en soms niet meer kan stoppen en altijd wil kijken hoe ik iedere ochtend mijn tekst weer af kan sluiten. Dat als ik het overlees in een extase kan komen.Mij optilt over alles heen en de diepgang mijn beichaming geeft,dat vandaag vandaag is en gisteren er niet meer kan zijn,maar wel uit kan kijken wat ik morgen weer vertel.
Anna.💚.