Het dragen.

Wat het kan dragen en kan kiezen, zoals vele kanten  kunnen vragen om precies hetzelfde te weten ,om te weten welke klank haar eigen smaak kan hebben en verwijderd blijft van een overwoekerend geheel.De tel kwijt kan raken en niets heeft te zoeken hoe de smaak die het kan hebben veel zoeter bleek,dan de honing van wat bijen,van het bekeren hoe het dragen van de vrede, er soms heel anders uit kan zien. Als het dragen van de rust aan geen enkeling door kan geven in het laten weten dat in het spreken een ander dragen vindt.Er is geen plaats om beter te weten dat als ik lees mijn eigen werken,niet de bedoeling heeft om te herhalen,maar dat wat ik nu zeker weet, het kan blijven vertalen in wat ik aan mijzelf vertel.En ondertussen het blijft posten zoals het komt.Waarin de belichaming die het heeft als vanzelf nu is verbonden, hoe het dragen van mijn woorden mij kan richten zoals ik altijd heb gedaan.Het dragen van een emotie,van de samensmelting die het heeft,die zich nooit heeft af kunnen wenden en blijf vertellen wat een belichaming heeft.De duidelijkheid van ervaren, dat nu ik wat verder ben gegaan,weinige zijn overgebleven om elkander te verstaan.De natuurlijkheid van dragen valt als zachte glans door mijn schrijven heen.Blijkbaar heb ik niet veel nodig om te weten dat wat ik draag, altijddurende ,alwetende,al dragende ik nu weet, dat in mijn ontvouwen aan iedereen kan laten zien dat wat belichaming kan betekenen zoals ik steeds heb laten zien.Het is een vertellen in dit moment, zonder enige schrap verzet,maar dat in mijn beleven terwijl ik schrijf nog veel meer valt te ondekken, dan in een gesprek te gaan waar ik niet kan voelen of het een belichaming heeft.Belichaming dat wil zeggen dat in allles wat ik uit, is doorleeft via mijn aders en mijn lijf.Dat mijn lichaam kan laten weten in het verschil, dat uiteindelijk in al mijn schrijven soms geen verschil meer is te zien.Het dragen van een geheim,van meerdere conclussie's,van alleen te durven zijn en toch kan zien, in wat er kan gebeuren als ik zou schrijven vanuit een fantasie,of een beleven van een ander,dan zou ik ontlichaamd zijn en meegaan in de stroom van een gewoonte die ik al veel langer af heb gelegd.Ik voel aan alles dat het dragen wat ik doe, soms wat zwaarder aan kan voelen,soms heel persoonlijk  ook schrijf, om toch weer te komen in dit moment.Ik zeg niet dat ik iemand nodig heb,maar het zou zo verhelderend kunnen wezen om te spreken zoals ik dat doe.Misschien ben ik te oud om mij nog ergens aan te passen en niets kan vinden wat bij mij past.Helemaal geen zin heb in clubjes,om te gaan borduren om te gaan gymen om mijn lijf wat strakker te laten zijn.Hoewel ik wel kan voelen om eens te kijken welke ontmoeting ik zou kunnen hebben en mijn dragen zou kunnen delen zoals ik dat vaak met mijzelf ook doe.En ben ik op een punt gekomen dat mijn verbreding in het dragen, niet meer alleen wil doen.Maar te delen,te lachen en te begrijpen dat alles wat ik draag met andere zou kunnen delen zoals ik dat nu doe op mijn blog.Eigenlijk te idioot voor woorden,dat wat ik draag zo bijzonder is,maar uiteindelijk weinige er echt van willen weten, wat werkelijke belichaming is.Ik geef niet op en voel een nieuw verlangen om te kunnen dragen naar de ander.Mij niet meer zo kan richten in wat het zegd, dat het dragen van mjn lijf, veel meer inhoudt zou kunnen geven als ik vanuit mijn belichaming spreek.Het zou willen dragen met meerdere mensen ,die begrijpen wat ik nu zeg, wat het dragen kan betekenen als ik spreek met mijzelf.