Zelfredzaamheid.

Mij heb laten leiden en een bepaalde vrijheid nu weet te ervaren en nergens aangesloten ben. Nergens lid van ben geworden, nergens een middel hoeft te gebruiken ,nergens nog een weg ben aan het zoeken, dan alleen te tijd te kunnen nemen in het verspreiden van mijn taal.
Geen enkele reden weet te geven dat in elk proeven zelfs mijn smaak is veranderd, dat in mijn eigen overleggen altijd iets kan ontstaan. Waarin elk blad die is gevallen in het richten naar de grond een mooi gebaar zou kunnen maken in alle uitleg wat er komt.
Dat in het beklijven van mijn eigen woorden zoveel kracht heeft terug gegeven, dat in alles wat ik beschrijf de warme rand van een gloed kan brengen en dan kan weten dat ik mij vrij heb gemaakt van een oude conditionering. Van de weg die ik niet ken,en niet hoeft te lopen over geen enkel pad, over elke steen die kan rollen altijd weer de ruimte maakt, om te blijven vertellen dat ik nergens voor hoeft te kiezen en alleen mijn taal gebruik om aan mijzelf duidelijk te blijven maken. Dat in het verhitte schrijven, in het dienen van mijzelf, mij heb losgeweekt van alle groepen en coaching,van alle invloeden van buitenaf en mij laat gelden hoe het kan zijn, dat in mijn ontvouwen daar mijn eigen rijkdom is te vinden. Mijn zelfredzaamheid soms vleugels kan hebben in het neerdalen van mijn taal, met rode wangen dan kan voelen in de afhankelijkheid die ik kende weg is gehaald. Weg is getoetst ,weg is gevallen als ik mijn kracht blijf voelen wat ik beleef.En als een klein radartje mijn mening geef, die blijf draaien naar de goeie kant, naar elk moment in elke ontmoeting iets kan ervaren en het altijd voor mij zo bijzonder blijft. Dat in het tikken mijn eigen gesprek, in de momenten dat ik het overlees, soms iets kan voelen wat ik niet thuis kan brengen, maar zodra ik wat langzamer ben gaan spreken, dan ineens het door kan dringen wat ik vertel, echt alleen naar mijzelf is geweest. Nergens doekjes om kan winden, nergens ergens buiten sta,maar mij te bevinden in mijn eigen energie,die soms zo duidelijk aan kan geven hoe mijn stilte om kan buigen in het ratelen van elk geluid.In het bevindende sluizen waar niemand nog echt naar heeft durven luisteren als ik zeg dat het kan.!
In vele momenten heb kunnen vertellen dat dan juist alles kan ontstaan, ditmaal  iets kan zeggen in de ruimste zin van het woord,mijzelf altijd gelijk kan geven en moet lachen om de stomste dingen,die ik kan horen als ik niet zou kunnen luisteren naar mijzelf
Dank je wel lieve Anna, voor het delen wat ik doe,maar heb soms het gevoel, om het wat zachter te maken, in het laten zien, dat soms in mijn beteugelen, van een overweldigend gevoel, overheerst kan lijken en mijn delen in een zacht moment wil zetten, waar ik het liefst wil zijn en als water kan blijven stromen totdat ik uitgesproken ben...✍
Anna.💚.