Melancholie.

Het uit gesproken zijn in de vorm die het krijgt, een melancholie kan ervaren,een zwijgende stilte,  mij soms omringd en in feite niets meer heb te vragen.Dan alleen te kijken als een kind,te gaan spelen met een pop en geneigd ben om het haar te knippen.Dan naar buiten loop,mij tuin betreedt, haar kleuren kan aanschouwen.In de stilte die ik voel in het willen ervaren,dat wat het heeft gebracht als geen enkel vergelijking  meer neer kan zetten.Waarin de stilte die mij ontroert heel kalm kan blijven. In de neiging die ik had om iets te willen doorbreken, om iets te gaan vertellen wat ik al heel lang weet,maar nu een overbodigheid kan voelen.Mijn adem zachtjes op en neer voel gaan,mijn schrille oogopslag niet kan vermijden,maar dat mijn werkeljkheid vandaag in een ander daglicht staat en dat aan mijzelf wil vertellen.In het voorbijgaan van zoveel gesprekken, mijn tong te rusten leg en ik alleen maar kan typen.In het uitgesproken zijn soms een verbinding beperkt,dat het stil zijn met mijzelf iets kostbaars heeft gekregen, wat in een melancholie zou kunnen veranderen.Altijd dacht om te troosten in hoe het komt, dat ik in feite nooit uitgesproken kan zijn,maar soms in een andere hoedanigheid kan komen.Dan zit ik stil in mijn stoel en staar ik wat naar buiten en dan ook voel hoe alles is veranderd.De euforie die ik vroeger had, is nu verdwenen in een zuivere harmonie en moet daar waarschijnlijk nog  aan moet wennen.
De zachte wind de bomen raakt,de zon is aan het zakken en ik dat de fijnste tijd ook vindt van deze avond.Met zachte hand mijn hart ook raakt, waarin ik kan voelen, dat wat is geweest nooit meer op die zelfde manier zou kunnen ervaren.Dat als ik spreek of schrijf misschien wel een oude herinnering zou kunnen worden.Nergens op kan teren,nergens nog een punt van maak,maar in het leren van elk effect, die het op mij heeft gekregen,dat als ik niets meer te vertellen heb, altijd nog kan zwijgen....
Anna.💚.