Geraakt zijn.💧.

In het geraakt kunnen zijn waarin ik zie hoe heel dichtbij in een vriendschap die ik voelde, zich heeft genesteld, in wat blijkt dat wanneer ik er naar kijk mij het altijd weet te raken.De herkenning mij zegd dat  mijn gevoeligheid die ik heb, niet altijd onder een controle heb en pas in een ander moment kan voelen wat het met mij heeft gedaan.Dan een verslagenheid bemerk een moeilijk te aanvaarden, dat in mijn delen naar mijzelf, soms heel iets anders naar buiten komt. Dat in mijn openheid van spreken de balans ook zoek om de ervaringen die ik heb, zo te kunnen beschrijven waarin ik niemand zou kunnen kwetsen.Dan alleen te vertellen wat mij raakt,wat een besef wilt duiden, dat een gekwetst zijn zich laat gelden en in de toeloop van mijn tranen. Soms niet begrijp waarom dat ineens naar voren komt. Daar geen vinger op kan leggen,maar blijkbaar  wat tijd nodig heeft om te verwerken, dat als ik stil kan staan bij ieder gegeven wat mij raakt,niet in de war hoeft te raken maar dankbaar kan zijn, dat in de tranen die dan komen mij bevrijd van wat ik dacht te moeten doen.De tijd die ik heb genomen om het afscheid te voelen in wat ik dacht te zijn.Met de intensie die ik kan hebben om elke energie die ik opvang, vaak niet de mijne bleek te zijn.Geraakt kan worden in de kleine dingen hoe het kan zijn, zonder het altijd te willen. Overstuur kan raken van een energie die ik kan voelen en via mijn schrijven een plekje geef.Telkens opnieuw probeer te begrijpen dat er in feite niets te begrijpen valt.Maar dat ik kan reageren op een situatie die waarschijnlijk niet meer bij mij past.Die alleen maar oude wonden openbreekt en onbewust mij daarin aan overgeef waarin geen enkel geluk is te vinden.Waarin het tijd is geworden om te zien dat in het geraakt zijn , meer diend dan alleen te gaan beseffen dat elke invloed die ik tot mij neem met geen enkeling heeft te maken.Het geraakt zijn opzichzelf is in feite een mooi gegeven.Dat in iedere traan die ik laat,de moeite is geweest om te durven ervaren wat het kan doen in mijn leven.
Mijn handen in mijn schoot kan leggen,met mij ogen dicht kan visualiseren, dat het geraakt zijn misschien wel het mooiste is wat een mens kan overkomen.Om te dragen in de gevoeligheid die ik heb.Mijn kennis over te brengen in het delen naar mijzelf,maar ook weet hoe de angst van het creëren mij heeft geleerd om eerlijk naar mijzelf te kunnen zijn.Mijn oprechtheid kan ervaren,dat de glinstering vanuit het geraakt zijn,zoveel schoonheid kan dragen,die bijna verblindend kan zijn en toch mijn toestemming kan geven om eens te schrijven wat mij raakt.Zelfs een bevrijding kan geven dat in al mijn schrijvend beleven een zwaarte weg kan halen en moet gaan accepteren dat de gevoeligheid die ik heb, met trots kan blijven dragen. Zodat mijn ontvangen met open handen door kan vloeien in mijn gevoeligheid van schrijven.In het beleven hoe het kan zijn dat als mij niets zou raken ik geen mens meer zou kunnen zijn.Een robot zou worden en dan een ander zou raadplegen en mij de antwoorden geeft die ik zou willen.Niet meer hoeft te huilen maar te ervaren dat het geluk wat ik zou willen, nu afhankelijk zou kunnen zijn,dat een verdeeldheid wat ik vaak voel, niets heeft te maken wat ik aan mijzelf vertel.Mijn eigen regie weet te behouden door te schrijven wat ik wil en altijd geraakt kan zijn en blij ,soms ook verdrietig, dat in elk moment van mijn schrijven mij weet te raken in het realiseren hoe kwetsbaarheid kan dienen.Dat  in het geraakt zijn de juistheid geeft, om dit aan mijzelf te blijven vertellen.
Anna.💚.