Het niets.

Mijn blik kan laten vallen,in het kunnen ontvouwen van dit moment. Dat ik mij bewust ben van mijn stilte,waarin het niets zou kunnen ontstaan.Waar het oude een nieuw jasje krijgt,waar mijn rust om kan slaan, waarin het niets kan worden geboren.Het niets mij veel meer zegd dan steeds te moeten herhalen in het schrijven naar mijzelf.Geen inhoud nog kan geven,geen bindend effect nog blijft, maar een zorgeloos kunnen dwarrelen,kunnen zijn in het niets,waar alles kan ontstaan en als een wonder kan worden gezien.Ik vlinder wat door mijn dagen en leg mijn schrijven hoog.Ik weet alles nauwkeurig  te dragen in mijn eigen dialoog.Het niets mij komt vragen om te creëren zoals het komt.Zoals deze beweging, wat alleen kan vertellen dat alles anders wordt.Dan te schuiven met wat stoelen,dan te schuiven met mijn bed,omdat ik nu kan ervaren, wat het niets mij kan vertellen over de maat die ik zet.Het is een leegte in een stilte,het is zo vrij in het zijn, hoe de komma's in punten worden benoemd en hoe een mening kan veranderen.Hoe mijn taal zich los weet te koppelen van elke verandering die er komt en gewoon door kan trekken naar de stilte die ik zie.Naar het niets kan kijken en een zekere bevrijding geeft.Mijn doorgewinterde woorden,mijn ideaal verpozen zo ineens anders kan zijn.Dat het heeft te maken met het niets,waarin alles kan gebeuren. Zoals te staan in een leeg veld en ik dat zelf in kan vullen,op kan slaan,op kan schudden, netzolang totdat ik niets in handen heb,dan alleen mijn ervaren, dat het niets mij brengt in het ontplooien van allerlei teksten.Van mijn integratie in het opnemen van het groter geheel,dat als ik over het niets ben aan het schrijven, niets belangrijker meer maak, dan alleen te weten dat het  bestaat.
Anna.💗.