Verklaring.

De ontmoetingen in mijn werkzaamheid van al mijn schrijven ook heeft geduid,dat in een heilzaam erkennen,soms mijzelf heilig verklaar en nooit te oud ben om te leren wat goed voelt en wat niet. Juist in mijn wezenlijk zijn, kan duiden ,dat in elk delen wat ik doe, daar ook volledig achter sta.Elke verklaring die ik kan geven,de impact kan hebben en mij daarna zo anders kan voelen,zo verlost van alle idioterie, die ik nog steeds mee kan dragen in mijn systeem en alleen maar kan vragen in de aandacht die ik geef, zodat het opgeruimd kan worden.Niet te blijven hangen,maar de krassen op mijn ziel weg kan poetsen,maar nu ook weet, dat in het ouder worden juist de dingen die ik was vergeten als een boemerang zouden kunnen keren dat ik heb leren luisteren naar mijzelf. Maar ze nu kan keren naar een graal van  alle heiligen,die zijn ontstaan, omdat het wonder die geschied, in het overkomen ,dat zonder barmhartigheid in de zonden die zijn gemaakt,mij als een heilige kan voelen.Dat in ieder woord die word beschreven, in staat heb kunnen zijn, om boven alles uit te stijgen,mij heeft bevrijd wat mij als kind is overkomen,in alle angst die waren ontstaan,soms mij terug kan halen,wanneer ik mij vaak heel broos en goed kan voelen.Maar als ik kijk om mij heen, mij zelfs een beetje schuldig kan voelen,om nu in deze vrijheid te kunnen staan.Oogverblindend het kan worden dat de vrijheid waarin ik leef,soms met trillende handen aan kan geven, waar ik ben geweest en ben gekomen en mij daar zelfs een beetje heilig in kan voelen.De betekenis die ik geef,als een krans van bloemen om mijn eigen nek heb gehangen,en niet meer hoeft te strooien in het offer wat het krijgt.Maar de heilige graal blijft voelen terwijl ik schrijf.Te omarmen  de lieve schat,(het beschadigd kind in mij),die in onverwachtse momenten ineens voor mij kan staan,dan mij laat voelen hoe angstig zij is gebleven, dat in al het ontstaan ook haar daarin mee wil nemen.
Dat soms vergeten kan,omdat mijn vlucht van delen soms zoveel kan zijn,soms zo overweldigend kan ervaren,dat de boodschap die ik breng, geëffectueerd laat zien, uiteindelijk  zou kunen  gelden, dat ik echt alleen de uitzondering  kan zijn.Om te blijven vertellen wat voor mij  heilig kan zijn. In het blijven onderzoeken en daar nooit te oud voor ben, zolang ik gericht blijft naar mijzelf.
Anna.💚.

De sprong.

De sprong die ik kan wagen,zoals in een circus is te zien,van de ene  naar de andere kant kan gaan slingeren en mij laat vangen door een net,op kan springen in een duet,over een rand kan springen vanuit de beweging die ik maak, voorover kan buigen naar het publiek,applaus kan horen,maar het daar uiteindelijk niet voor doe.Het bezig zijn in het tonen,eigenlijk het voorbeeld wilt zijn,dat in al het belonen uiteindelijk geen publiek nodig hoeft te zijn.Maar steeds kan voelen,hoe intens mijn woorden kunnen blijven hangen in een mooie stroom.Dat in elke voorziening de  indruk krijgt, dat in het beleven van mijn schrijven,wordt doordrongen van het feit, dat in het samenstellen van mijn taal, de doorslag zou kunnen geven om de sprong te gaan maken, veel te groot zou kunnen zijn om het nog te volgen in het redden van een toegankelijkheid Dat het nodig hebben in wat het kan geven,wat een condionering heeft gedaan en daar nooit echt los van komen als ik niet mijzelf ook spreek. Om te zien wat in feite in zichzelf is vertegenwoordigd. Vanuit het kinderlijk innemen dat iets bestaat,kan ik mij neerleggen bij het feit,dat mijn kern die ik kan voelen, mij daarin zoveel heeft gegeven en bevrijd.Heeft laten zien dat door te spreken met de taal die kan ontstaan, nergens ligt opgeslagen in mijn brein,maar door te spreken met mijzelf ,dan de taal  buiten mijn huid kan treden en niets kan dragen wat er wordt gelezen,maar juist door eigen taal te gaan ontdekken.Door te spreken met mijzelf.Het  laten ontstaan in eigen taal heeft daar ook mee te maken,dat bij het neerleggen wat ik lees een ander voeding geeft en mijzelf zou kunnen horen,met de stem die ik heb,altijd in eigen vermogen kan worden omgezet.Geen enkel boek mij nog bevredigd.Maar de dans van mijn leven is te vinden, wat ik naar mijzelf schrijf,en eigenlijk altijd  heb geweten dat waar ik over schrijf, wat dieper zou kunnen raken. De springende letters te kunnen vangen in eigen schoot en dan het verhaal blijft vertellen in het bewogen zijn.Zonder  enig leed,maar verfrissend in  eigen waarheid kan blijven  staan. Mijzelf de weg kan wijzen, wat het scheelt, dat in de toegankelijk die het heeft in het blijven ontvouwen,  dat wanneer ik spreek, dan pas mijn eigen taal kan laten ontstaan. De toegankelijkheid die het kan hebben soms wat teksten weer weg kan halen,omdat ik niemand wil kwetsen,en in de toegankelijkheid wil blijven hoe eigen taal kan ontstaan.
Anna.💚.

Regenboog.🌈.

Te kunnen kijken met de vele brillen die ik op kan zetten,steeds een andere kleur aan geeft.Dat als ik door de roze bril kan kijken,dan mooie wolkjes zie verschijnen,waar ik alleen maar kan zien,dat alles veel te zacht is geworden en alleen maar kan ervaren dat er een liefde is aan het stromen en mij mee laat slepen in mijn gevoel.Als ik een blauwe bril op zou zetten,in de afstand die ik creëer,in de koude kant ben gaan zitten en in feite niets heb geleerd. Dat in de verandering die dan zou kunnen komen,mij alleen maar laat voelen hoe afstandelijk ik ben.Als ik een paarse bril op zou zetten, dan waan ik mij in een spirualiteit,waar de gang van zaken de enkeling blijft, om te gaan delen wat een goeroe zegd en dan pas achteraf moet blijken, hoe de gretigheid naar kennis,niets verteld over mijzelf.
Wanneer ik een gele bril zou dragen in de duidelijkheid van zijn,dat in alle besluiten die zijn genomen voort is gekomen door eigen helderheid.Waarin de gele kleur soms zo overweldigend kan zijn,dat in het hanteren van eigen intresse veel belangrijker bleek te zijn.
Als ik een rode bril zou dragen,mij machtig zou kunnen voelen hoe het zou kunnen zijn,om de energie te blijven voelen die sneller gaat dan mij.Die flitsend iets wil mengen,soms zichzelf niet meer durft te zijn,door de felheid in een fitheid om kan zetten, dan kan zien hoe de kleur kan veranderen dat in elk besluit die ik kan nemen, niets veranderd aan het feit, dat ik door een andere bril kan gaan kijken en dan de groene kleur verkies.Mij daar zo rustig in kan voelen en één kan zijn met de natuur,waar ik de stammen van de bomen kan omarmen,waar ik kan rusten en kan kijken dat al het groene mij stil laat staan,om te kunnen luisteren dat in elk ontstaan mijn groene hart te plaatsen onder ieder schrijven wat is ontstaan.En moet bekennen dat in het dragen van al deze brillen mij alleen volstaat als elk inzicht wat ik kan geven, geen enkel bril voor nodig hebt.Maar te kunnen zien,dat elke kleur iets bij kan dragen in wat ik werkelijk zou kunnen ervaren.Het bekennen van een kleur niets uit kan dragen, dan hoe het kan zijn, om te blijven voelen, dat in mijn regelmaatheid van schrijven, geen enkel kleur zou kunnen passen,misschien het gouden randje wat het heeft,in mijn koestering van delen,alleen kan blijven vertellen, dat in elke kleur die ik beschrijf, niets kan bepalen hoe ik mij voel in dit moment.Mijn bril af kan zetten en mijn ogen de helderheid kan geven om teder te durven zijn,niets meer tot mij te nemen waar mijn lijf op reageerd.Waar mijn gevoeligheid in mijn delen mij leert om zuiver te  blijven.Rekening wil houden dat in het beschrijven, uiteindelijke mijn eigen gesprek is begonnen.Dat in mijn schrijvend beleven, geen enkele bril  nodig diend te zijn, dan alleen te ervaren wat ik schrijf.
Anna.💚💛💜💙💝.