Beklijven.

Geen gelijkenis kan trekken in de stappen die ik zet.Geen oordeel meer kan geven, dan alleen te spreken met mijzelf.Wat uit is gemond in het anders kijken van mijn bevinden in mijn belichaamde taal.Elk bloempje aan kan raken,in de vervulling die het geeft,mij om kan wentelen en aan mijzelf voor kan lezen met de passie die ik heb.Nu is doorgedrongen waar alleen een stilte kan onstaan.Een sereen gevoel kan geven, dat in het openstaan voor elke trilling, die het kan geven, mij meerdermalen ook heeft laten zien, dat elk individu een vrijheid zou kunnen proeven  en creëren. Alleen kan onstaan als een klank over kan gaan in een beweging wat ik in mijn schrijven heb laten zien.
De witte lagen over de velden,de geur die het geeft,mij wakker heeft gehouden,mij heeft kunnen raken in het spreken naar mijzelf.Maar nu ook weet dat in elke aandacht die ik weet te geven en uitgevouwen zou kunnen blijven,meerdermalen heb mogen zien, dat mijn taal die ik weet te ontvouwen vanuit mijn puurheid is ontstaan.
Geen enkel schikken er toe kan leiden,dat in het verwijzen naar mijzelf de reden is gebleven in al wat er  kan ontstaan.Zoals ik soms wat bomen ben gaan snoeien, om het licht wat er kan ontstaan,op een mooie manier binnen kan laten komen.Op kan slaan,en misschien een boek zou kunnen gaan schrijven,wat ik inmiddels misschien ook een beetje al heb gedaan, in al mijn beschrijvend  ervaren.Maar ook weet dat in elke belangstelling die het kan krijgen,voor mij geen noodzaak is, om gezien te willen worden. Door mijn eigen schrijven is gevoeld en de belangrijkste boodschap die ik aan mijzelf heb mee gegeven,voor mij voldoende blijft.
Een voldoening te ervaren, waarin ik mijn stilte ontvang,waarin mijn vrijheid om is geslagen in mijn puurheid van geluk.Zoals het laten ontkiemen,dat in het wezenlijke van eigen kern, naar buiten laat komen.Het vleugje licht wat ik zie vallen, door mijn taal een mooie uitdrukking heeft.Al wat ik weet,als  één kan worden ervaren, met al wat is beschreven en gevoeld.De puurheid mij heeft in gehaald en zoals ik schrijf en kan beleven soms even een pauze neem, om het echt te laten beklijven.
Anna.💚.

Durven ervaren.

Het gaat niet om de prikkels en ligt niet klaar om zomaar te kunnen ervaren.De ezelsoren die het heeft gekregen in de termen die ik steeds gebruik. In alle pogingen die zijn gemaakt, in alles wat ik van mijzelf heb kunnen lezen, zich al die tijd heeft geopenbaard.Te lopen langs de randen in de zomen die zijn gelegd,de voorspoed die het heeft gekregen,de nasmaak die het krijgt. In al mijn overwinnen in de uitdaging die ik zag,nu als mijn werkelijkheid kan beschouwen,als een doorgewinterd feit,dat in mijn dagelijks delen zich alleen kan wenden,dat in elk besluit die ik kan nemen eigenlijk de aandacht naar mijzelf is geweest.Geen uitgesproken mening,maar te ervaren terwijl ik schrijf,terwijl ik zie dat in al mijn openbreken, in alles wat ik heb laten zien, eigenlijk het topje van een ijsberg is geweest.Langzaam laat ik iets smelten zoals een besneeuwde berg kan laten zien.Mij krachtig kan voelen zoals de aarde waar ik op sta. Allles heb weten te omarmen,veel heb toegestaan om te blijven luisteren wat ik vertel. Wat ik heb weten om te buigen naar mijzelf.Vaak verbaast kon zijn in wat ik schreef,maar door mijn vasthoudendheid en eerlijk durven zijn naar mijzelf, geen enkel therapie mij daar in zou kunnen helpen.Dan te blijven luisteren in het schrijvend beleven,ik het iedereen aan zou raden om dat te doen.Meer kan ik niet doen,meer is ook niet nodig, nu ik weet, dat geen enkele psycholoog of psychiater dit heeft ervaren met zichzelf. Heeft terug kunnen vinden in de gesprekken met zijn of haar cliënt.Iets te doorbreken,iets te laten zien, dat in al mijn vele jaren van schrijven heb kunnen laten zien,dat er geen geheimen meer hoeven te zijn.Dat de pijn die ik dacht te hebben kunt bespreken met mijzelf.Kunnen kiezen dat in elk gevoel die er mag zijn, vaak als ik durf te spreken met mijzelf opgelost voor handen heeft gelegen.Uitgekristaleerd  kunt gaan lezen van de hoed en de rand,van het wezenlijk durven ondernemen wat er tevoorschijn komt.Dat alles wat ik toe heb gelaten,alles tot een helderheid heeft gebracht, in al mijn spreken en schrijven iets heeft weerlegt. Aan mij heeft laten zien dat mijn bedreven wijsheid in mijn beschreven ervaren,steeds als een vernieuwing heeft laten zien. Mijn intelligentie zich heeft onvouwd in de woorden die ik gebruik.Naar een belichaming heeft gebracht,naar de zelfkennis die ik draag en in de uitwisseling niets meer vraagt dan in het overkomen,  in het uiten van elk moment,mij zover heeft gebracht om mijn stilte te kunnen ervaren.In elk antwoord die ik aan mijzelf heb gegeven,elk verslag mij helder heeft gemaakt en in elk onderdeel waar ik over sprak,ook heeft kunnen raken, heeft laten zien, als ik mijn aandacht naar mijzelf toe kan brengen,nergens nog een plaatje op kan plakken,maar te durven ervaren wat ik aan mijzelf vertel.
Anna.💚.

Ieder Stipje.

In het staren wat ik in de verte aan zie komen. Eerst op een stipje lijkt,maar zodra ik het dichterbij laat komen,mij  in een verbazing zet.Een stapje achteruit wil zetten,maar wordt vastgehouden in de aandacht die ik geef.Het stipje iets menselijks krijgt en dan kan zien aan bepaalde trekjes, hoe iemand loopt en met gespreide armen laat zien hoe een welkom zou kunnen voelen.Hoe de intensie die het heeft zo breekbaar kan zijn. De ontmoeting die in een klein stipje kan ontstaan, in het blijven ervaren, mij ontdoet in alles wat ik nog niet had ervaren. Zoals in het gangbaar maken om het toe te laten en wordt bedolven door een energie. Wat mij blijft herinneren hoe het kan voelen om mee te mogen liften wat zo puur blijkt te zijn.En laat mijn armen zakken langs mijn lijf en zet mijn voeten wat strakker in het zand.Plots bij nader inzien ineens begrijp, dat in het achterover vallen, mij heb laten  gaan, om te gaan ervaren dat de hoogste benadering zo dichtbij is gekomen. In het toereikende van mijn taal en in feite alleen maar stil kan liggen, in de zucht die ik voel,alsof ik mij werkelijk thuis kan voelen wat mij overspoeld.
Het is  sereen en als helder water mij besprenkeld over mijn hele lijf,dat in het tillen naar een ander niveau, mij altijd over zou kunnen geven in wat er komt.Het stipje wat ik zag is nu gebleken dat in elk menselijk aspect mij iets  heeft terug gegeven in een overwachts moment. Om altijd uit te kijken naar ieder stipje om mij heen.Ik kan spreken als een Boeddha en zwijgen als een graf en geen van beiden ik dat ben,maar iets herken,omdat de stempel die ik geef, niets kan bepalen dat mijn gevoeligheid in mijn taal, uiteindelijk heel natuurlijk blijkt te zijn.Het stipje wat ik zag een beeld zou kunnen creëren  om verder te gaan lopen,verder te gaan met de energie die ik kan hebben en door zou kunnen geven in alles wat er zou kunnen ontstaan.De verlichting in mijn taal mijn enigste getuigen zou kunnen zijn.Niet eens mijn houvast is geworden ,maar te weten hoe het kan gaan als ik mij overgeef aan dat ene stipje,aan dat ene moment,waarin ik weg kan zweven over mijn eigen taal.Mijn eigen logica geen belemmering meer hoeft te zijn,maar te doorgronden wat pure energie kan doen.Kan laten zien dat als mens te leven heel bijzonder kan zijn en zelfs in eigen banen weet te leiden.Vaak weer op ben gestaan, met het gevoel om dit te willen delen,maar ook besef dat in een uitwisseling van een energie daar weinig woorden voor kan hebben, terwijl ik er wel over schrijf.Misschien een kleine stilte aan kan duiden hoe het werkelijk voelt, om het stipje tegemoet te treden om dan te laten zien, wat ik was gewend  om te delen vanuit een oude gewoonte,en dat niet meer hoeft. Door het besef van spreken en luisteren, naar wat ik dacht te zijn,  er nu iets is veranderd in mijn oude systeem.Geen eindeloze herhalen met terug werkende kracht, nu in mijn vele vertellen een vrede heb bereikt, die voor altijd in mijn belichaamde taal zal verschijnen.Oefening baart kunst,waarin het zitten op eigen grond zou kunnen verdwijnen, als het opstaan wat ik heb gedaan een nieuwe grond zou kunnen ervaren, in al het delen wat ik heb gedaan.Dat in de bekwaamheid die het heeft, in een mooie energie weet weer te geven,mij veel sterker heeft gemaakt en de liefde heeft gegeven voor mijn taal. Dat in het beschrijven van mijn taal, alleen heeft kunnen beklijven, omdat ik er open voor stond en ben blijven staan.
Anna.💚.

Ontstijgen.

In het uitgereikte, alleen verteld, dat in het verliezen van elke vorm die is geweest,nu pas moet erkennen als ik mijn eigen schrijven overlees, een betrokkenheid in mijn dagelijks ontvouwen de zindering geeft. Dat in een verlaten in alles wat ik op een voetstuk had gezet,nu in elk moment een besef weet te creëren, in het meedogenloos kunnen kijken naar het respecteren dat wij allemaal anders zijn.Om in liefde te spreken,geen enkele kraan open kan draaien,terwille van de klimaatverandering. Ik zuiniger zou kunnen zijn om niet zomaar te gaan strooien.Mijn stem laat horen die alleen de functie heeft, dat in elk beleend verblijven, mij de schoonheid  weet te geven en mij liet zien of ik nu schrijf over een stilte of een tijdloosheid.Waarin de rugbaarheid kan gaan spoken en het niet rijmt als ik werkelijk zou luisteren wat het zou kunnen doen.Met klem wil benaderen,dat naar mijn inziens het schrijven, mij veel meer laat zien en nergens over na kan denken,nergens nog een vinger op kan leggen,maar mee te gaan met de stroom.Mee te gaan naar elke oever,stil kan staan zoals het zich laat zien.Mijn eigen wijze in elk beschrijven eigenlijk een overstijgen van mijzelf is geweest.Alles los kan laten en mij de vleugels heeft gegeven, dat in al wat opnieuw kan worden gezien, meer iets heeft, dat in de blijschap die het geeft, alleen met mij heeft te maken.Geen strohalm vast kan houden in elke poging die ik heb gedaan, om mij bewust te worden zoals het is gegaan en uiteindelijk mijn eigen weg ben gaan lopen.Steeds meer terug zou kunnen keren in wat ik had geleerd om duidelijk te wezen naar mijzelf.Nooit de kantjes eraf heb gelopen,maar te blijven in mijn zorgvuldigheid van delen en daar mijn ontstijgen is ontstaan.Waar mijn eigen wijsheid is geboren, in het nog concreter durven staan en mij niets meer op laat leggen. Dat in al mijn ontstijgen ik nu veel beter weet wat echt is of niet.Wat ik kan omarmen en samen kan smelten met elke bloem,waar ik net als bijmijzelf in het hart kan kijken, in de kleuren die het geeft dat in het ontstijgen van elk moment, zo doorzichtig kan worden waar ik ben geweest. In het lezen van elk besef met half dicht geknepen ogen, in totale ontspannig kan komen waarin ik ben terug gegaan.Stil heb kunnen staan dat in al het ontstijgen met veel geduld is verkregen en alle belangrijkheid eraf heb gehaald.Ontstijgen van de vele dingen die mij vast hadden gezet,maar in staat ben geweest om alles om te buigen naar wat het werkelijk zegt en kan zijn.
Anna.💚.

Tijdloosheid.

De tijdloosheid zich heeft verspreidt en mijzelf hele wijze woorden hoorde spreken, terwijl ik droomde en toch heel wakker  bleek te zijn.De ommekeer wat blijkt, dat in het uitleggen wat ik deed, in tijdloosheid kan verdwijnen.Zelfs geen vervolmaking heeft,geen winst nog is te behalen,waarin een markeren van een tijd in elke beweging die het heeft, zo zoetjes aan in het tijdloze is verdwenen.Waar nergens nog een bord aanwijst om de juiste weg te vinden.Waar elk gesprek in een stilte valt en anders ben gaan schrijven.Het welkom nu iets anders zegt met een wrijven in mijn handen.Nog steeds kan zien dat wanneer er veel is weggevallen, zelfs in mijn dromen zo duidelijk terug kan komen en verrast kan blijven dat in het tijdloze,in het erkennen, middels mijn spreken en schrijven om is gezet en eigenlijk geen beeld meer kan geven dan te leven in dit moment.Het geeft een voorwaardelijk zichbaar fenomeen,dat zodra ik in een tijdloosheid terrecht kan komen, om te zien wat dat zou kunnen betekenen. In het merendeel van mijn begeven,mij heeft gevoed,mij heeft neergezet zoals ik wilde leven.Nooit had gedacht dat in elke stemming die ik bracht naar het tijdloze kon brengen.Bijna de stilte voorbij, waarin het raken wat ik verstond in het tijdloze is gekomen.Het heeft geen handen of voeten, het klampt zich nergens aan vast.Er ontstaat geen moeten,maar een verfijning van mijn creëren.Waarin alles past. Waarin het klinken alleen zou kunnen resoneren, dat in het tijdloze wat nu komt, te lang heeft gelegen wat ik vast heb willen houden.Wat ik heb willen kneden tot een beeld,maar nu in het tijdloze ben gekomen, waar elke ruimte die ik creëer, zo binnen is gekomen en kan laten zien dat alles wat ik belangrijk maakte, weg is gedreven zoals elke rivier kan laten zien.Mijn tijdloosheid alles kan dragen waar geen tijd is aan verbonden,waar de eenvoud van mijn vertellen als een herinnering zal blijven,als een spelend kind die te groot is geworden ,misschien wel rijper in het tijdloze verder is gegaan.
De enkeling die ik ben gebleven op niets meer hoeft te wachten,zelfs geen jaartje over kan slaan,maar te blijven beleven in de kern waar ik uit spreek, als tijdloos kan beschouwen.Als een wolk die verder drijft over het geheel, wat ik heb willen beschrijve in al mijn  ontvouwen van elke dag.Dat in elk kunnen luisteren naar mijzelf,nu de tijdloosheid mij verteld om duurzaamheid te blijven creëren.Dat ik aan geen enkel tijd ben gebonden,dan  alleen maar te laten zien wat tijd  met mij heeft gedaan...
Anna.💚.

Verworven stilte.

Een verslag te durven maken waarin ik heb geleerd om anders te gaan kijken. In een schoonheid van mijn delen hoe het had kunnen zijn,zoals mijn stilte  aan mijzelf een uitleg geef, over welke stilte ik het heb.Het is te zijn met mijzelf, in het beschrijven van elk moment,niet stil hoeft te zitten,maar mijn handen te bewegen waarin mijn aandacht die focus krijgt om te gaan ervaren. Dat een schrijven vanuit mijn stilte,die door de zachte wind mij wakker heeft gemaakt,mij anders laat kijken en in elk gedrag die ik kan zien, mij scherper heeft gemaakt, veel wijzer en veel meer in het moment kan zitten. In elke overeenstemming met mijzelf heeft laten zien dat in het nodig hebben, steeds meer is gaan lijken waarin mijn stilte is gaan overheersen.Heel rustig weet te blijven en in het kijken wat natuur kan doen. Ieder vlindertje weet te volgen,elk vogeltje begroet,elke boom  weet vast te pakken en aan de dikke stam kan voelen hoe dit zo past in mijn verworven stilte.Het is een getuige zijn van alles wat kan bewegen. Er dan een selectie plaats kan vinden in mijn systeem en er nooit bij stil heb gestaan wat echte stilte kan doen.Het ruimt op en vraagt alleen om duurzaam te gaan kijken wat ik kan vertellen aan mijzelf.Wat ik laat zien terwijl ik schrijf.Waarschijnlijk niet voor iedereen is weggelegd,om te proeven wat zout is of zoet en mijn smaak weet te verbeteren, waarin mijn lijf ook laat zien dat wat ik eet heel zuiver moet zijn.Niet te vet  en ook niet te pittig,zodat ik kan proeven wat ik werkelijk eet.Zo is dat ook verworven in mijn schrijven,dat er geen enkel sausje zou kunnen passen,dan alleen mijn stilte te blijven voelen.Mijn uitleg die ik weet te dragen in het alleen zijn met mijzelf.Dat in iedere reactie naar een ander, mij de afleiding geeft, om mijzelf te vergeten. In het gericht zijn naar vele anderen,daar geen enkele stilte kan komen.
Het voelen van een energie waarin mijn adem vooruit kan lopen,mijn borst omhoog kan tillen,mijn ontwaren neer kan leggen in mijn eigen schoot.Waar elke geboorte die ik heb ervaren, niet door kinderen is gekomen,maar door het ervaren van mijzelf.Mijn lach zich laat ontvouwen,waarin mijn ogen helder staan,waarin mijn stilte iets anders kan vertellen. Niet om stil te moeten zitten,maar het iets anders vraagt.Het is een zachte blik van vertrouwen,een verenigd welzijn wat ik nu ken,waarin mijn liefde kan stromen en in staat kan zijn om elke stilte te omarmen en te blijven zien dat in elk ontwaken mijn liefdevolle stilte komt.Mijn ongewone vertellen meer iets zegd, dat in een verblijven van een belichaamde taal, mij daar naar toe heeft gebracht.Mij heeft laten inzien dat in het ontstaan van zoveel woorden, in het samensmelten met mijzelf, uiteindelijk alleen mijn dierbare stilte overblijft en dan kan zien zonder te spreken, in alles wat ik doe, mijn stilte het overneemt...
Anna.💚.

Waar ik ben geweest.

Waar ik ben geweest, wat ik heb gezien,in wat ik heb moeten verwerken, alles wat ik heb laten zien, om heb weten te buigen,naar de beste stilte om mij heen. Al die tijd heb geweten wat een belichaming kan betekenen,niet alleen in mijn schrijvend spreken,maar ook door mijn dagelijkse dingen zijn doorgedrongen. Waar ik ben geweest alleen wat oude herinneringen over zijn gebleven.Soms wat flarden over kunnen waaien,soms de aandacht vraagt,soms mijn stilte kan verstoren,iets kan over  slaan en bij nader inzien was vergeten, dat in het belevend schijven mij steeds meer brengt naar een serene stilte.
Waar ik ben geweest ook uit is gesproken en heb moeten zien dat in elke dialoog het venster gaf om naar te kijken.Om te gaan ervaren dat de tijd die ik heb genomen,zoveel rijper heeft gemaakt.Zovele in het keren wat het deed met geen enkel ander nog is te bespreken, in het toelaten van een ander ervaren. Mijn schellen van mijn ogen zijn weggevallen en in het opengaan iets anders zag dan ik mij had voorgenomen. Uiteindelijk heb moeten zien, dat wat ik aan mijzelf blijf vertellen,de belangrijkheid zal blijven,dat wat is geweest nu een plekje heeft gekregen. In de schommelingen die het had en steeds dacht om opnieuw te moeten beginnen.Maar uiteindelijk in de vaart die het had, soms een mooi geheel in kan luiden. Niet wil blijven hangen, dat in het duiden wat ik heb gedaan, nu ook ben geweest dat in elke term die ik heb weten neer te zetten alleen mijn eigen stilte aangeeft om daar naar te gaan luisteren.
Waar ik ben geweest is niet meer aan de orde,is niet meer voorradig zoals ik dacht te doen,maar mijn eigen intonatie als een blanco vel,om kan slaan in weer een volgend ontdekken,wat geen ontdekken blijkt te zijn ,maar een vergeten beschrijven. Dat wanneer ik mijn stilte voel, iets anders naar voren wilt komen.Iets wat ik nog niet had gezien,maar wilt proeven zolang het kan, in mijn ijver om te schrijven en dan zachtjes om kan slaan naar een mooie stilte...
Anna.💚.