Wachten.🔏.

In het wachtende wijzen met daarin een kleine belofte, dat als de tijd is gekomen en men bereid is om mij weer te zien,misschien acherover kan leunen en mijn tijd heel anders in ga vullen.Heel anders op de hoogte kan blijven en soms daarom ook wil kijken,waarom ik zou moeten wachten omdat een ander dat wil.Het wachten waarin ik heb geleerd dat het mij kan brengen dat het niet belangrijk is, dat in het moment van willen weten in het wachten opzij wordt geschoven.
Het wachten zou kunnen vallen in de verwijdering die ik voel,omdat ik niet meer wil voelen dat ik opzij geschoven wordt.Dat in elke ontmoeting het wachten op iets, mij nooit heeft kunnen bekoren,in de rem die er wordt opgezet en mijn tijd die ik heb, juist geen wachten meer wilt voelen.Maar een betrokken willen blijven,dat in het wegduwen zoals ik het ervaar,de kans veel groter kan worden dat in het terugkeren naar elkaar,misschien wel de plank misgeslagen kan worden.Misschien juist door te wachten er heel iets anders kan ontstaan.Dat in het wegduwen van de ander, ik daar blijkbaar heel gevoelig voor kan zijn,mij dan ook steeds meer afvraag in de moeite die ik heb gedaan,nu duidelijk wat deuren worden dichtgegooid en waarschijnlijk het mij confronteert, dat ik word buiten gesloten en niet op de hoogte wordt gebracht. Alleen moet afwachten dat wat er kan gebeuren als ik in de wacht wordt gezet.Dan ben ik geneigd om te gaan rollen,om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen in het vertellen aan mijzelf, andere dingen kan gaan ervaren.En blijkbaar bezig ben om het niet te willen begrijpen, dat als ik in de wacht wordt gezet iets wordt getriggert in mijn ervaren.Dan uit kan komen in een veld,waar de glooing van het water als vele druppels langs mij heen zie gaan.Mijn handen openvouw en dan kan voelen hoe de vallende druppels mijn ziel aanraakt.De druppels steeds groter worden in het wachten wat ik heb gedaan.In de verzoening die het kan geven en niet meer hoeft te voelen, dat wanneer ik wacht, niet hoeft te betekenen dat het een verlamming zou kunnen krijgen. In de belangrijkheid dat door het vele wachten nu kan laten zien,dat mijn tijd die ik er voor heb genomen, mijn wereld te klein zou kunnen worden. Niet meer open zou kunnen staan als ik niet meer zou hoeven wachten om gezien te willen worden.Om te voelen dat wachten een verspilde tijd zou kunnen zijn.Dat als ik schrijf en de tijd aan mijzelf blijft geven, geen wachten is op een ander.Maar te blijven ervaren wat het zou kunnen doen, als ik echt zou wachten in een hoop die mij zou moeten vullen dat een wachten op een ander zo misplaatst kan voelen. Daarom ook heb besloten om nergens meer op te wachten,maar gewoon mijn eigen gang wil gaan en mijn nieuwsgierigheid die ik heb, op een andere manier naar mijzelf zou kunnen gebruiken, in het blijven beschrijven hoe het voelt, om op niets meer te hoeven wachten.Maar gewoon te zijn in dit moment en wat er kan gebeuren...als er geen wachten meer is,maar een mooie wending weet te geven, hoe het kan zijn om zonder wachten, mijzelf te gaan ervaren in elk moment die ik beschrijf.
Anna.💚.

Realiseren.

In het onderliggende verschil, ergens onderdoor ben aan het kruipen,nergens echt bij stil hoeft te staanMaar soms vanuit een belang, een vinger ergens op zou willen leggen en dat kan bepalen hoe het is gegaan.Niet hoog of laag kan springen maar met mijn handen in mijn zij,mijzelf niets op kan leggen, maar te laten komen wat er is.In het uitzonderlijke wat het kan krijgen,zoals in het wortelen nu blijkt, dat in het blijft kruipen door het zand de tegels omhoog zou kunnen drukken.Daarin bijna niet een pad  is te vinden of te belopen,maar zou kunnen struikelen over de woorden die ik gebruik.Zou kunnen ervaren dat het er niet toe doet,maar in het schare wat het zou kunnen krijgen,onvervalst in het bleken van de zon, ineens zou kunnen voelen hoe het had kunnen zijn.Dat in elke stilte die is verkregen, een weg is aan het zoeken om een nieuw pad te gaan maken in de stenen die ik leg.In een richting kan gaan leggen,waarin elke confrontatie die ik tegen kom,naast mij neer zou kunnen leggen.Het kan bekijken en in mijn eigen dialoog, niets recht hoeft te trekken,maar te kunnen zien hoe wel overwogen ik nu kan zien,dat mijn onvoorwaardelijkheid naar de ander zo miskenbaar blijkt te zijn.Zo verweven wat het kan zijn, dat in het loslaten van een vrienschap, mij veel te lang heeft geduurd,veel te lang heeft liggen sudderen,veel te belangrijk heb gemaakt en ondertussen ook wel heb begrepen, dat in al mijn beschrijven ergens voor heeft gediend.Dat het waarschijnlijk zo veel tijd heeft genomen,waarin het nu tijd is geworden om een verlossend woord te kunnen vinden,dat een hallo of een welkom een ander betekenis kan gaan krijgen. In de hand die ik geef, daar niets meer mee te verbinden en niets kan kruipen onder mijn huid.Niet hoeft te denken dat ik iets kopieer,maar dat mijn delen ergens op is gebaseerd en niet hoeft vast te zitten aan hetgeen wat ik wilde laten zien.Wilde laten proeven hoe mijn smaak is geworden,hoe mijn relativeren geen realiteit voor een ander hoeft te zijn.En leg mij neer zoals het kan komen.Zoals iedere dag voor mij begint, om mij te openen om te willen zien wat er naar voren komt.Om nu te weten dat wat ik beschrijf , alleen heeft willen komen omdat ik naar mijzelf schrijf.Dat de belangrijkheid soms uit kan lopen in een proces,waar ik mij in kan bewegen,waarin het geluid die ik kan maken, alleen heeft maken hoe ik er nu in kan staan, in de vrienschap met mijzelf. Nu duidelijk kan ervaren, hoe zinvol het blijft Als een mooie vrucht zich blijft openen, waarin ik geen enkel moeite hoeft te doen om dat te laten gebeuren.De tijd mij heeft geleerd om zelfstandig te  zijn en in elk ontvouwen van een leeg blad kan vullen, in mijn relativeren naar mijzelf.Altijd in mijn verwondering zal blijven,in de schoonheid die ik voel,in het begrip terwijl ik schrijf,waarin mijn eigen realiteit als een bevrijd geheel kan ervaren.Als een druppel die over een emmer is gelopen, waarin de aandacht die ik geef, mij volkomen vrij heeft gelaten, er niets mee kan verbinden,dan alleen  te realiseren hoe ik mij heb verbonden met mijn eigen taal...
Anna.💚.

 

Het schrijversplatform.

In het door laten dringen wat ik beschrijf, ook kan bespreken terwijl ik schrijf. Soms mijn tranen op een ongelijke manier iets laat weten wat er in mij leeft en dan kan bespreken wat ik wil.Want in  mijn schrijven daar uiteindelijk toch mijn passie ligt, in het uiteindelijk duiden hoe het kan zijn, dat in mijn luisterend spreken soms iets raakt, wat ik uiteindelijk ook naar mijzelf wilt blijven schrijven.Het voelt als een onkennen van mijzelf als ik iets weg zou moeten halen,waarin het mij  altijd heeft geholpen en dat beide er mogen zijn. Maar dat mijn schrijven mijn prioriteit is gebleken.In het tikken op mijn blog, eigenlijk ook steeds iets kan raken en daarom ook zelfs mijn vorig schrijven heb weg gehaald. Dat in het lezen van mijzelf, mij veel meer kan brengen naar mijn kern en niets hoeft te scheidden van mijn taal.Dat wanneer deze nieuwe dag nu ben gaan zien, dat de passie die ik heb, niet overboord hoeft te gooien.Maar juist te blijven delen zoals het komt,zoals de vorm die steeds naar buiten wilt stromen, nu kan erkennen in de opluchting die ik voel. Dat het heeft te maken dat ik geen bevrijding meer hoeft te voelen,maar het binnenwerk als een dideridoe kan klinken, in het geluid wat ik hoor.Dat in mijn spreken met mijzelf over is gelopen naar het erkennen, dat via mijn schrijven daar het licht gemiddeld kan laten zien.Dat ik niets hoeft te laten,maar te durven laten zien, dat er een schrijver in mij is ontstaan.Niets hoeft weg te duwen,maar te willen laten zien hoe mijn reis in mijn taal niet aan de kant kan worden geschoven, maar te onthalen en welkom te heten, hoe het nu voelt dat in het beschrijven elk delen gezien wilt worden. En dat wil delen met de hele wereld om mijn heen.Eindelijk een beslissing heb genomen dat ik niet hoeft te verdwijnen en alles aan een ander overlaat,maar dat ik ook kan beslissen wat er werkelijk speelt.Door mijn schrijven,soms een laag inga,soms kan voelen hoe alleen ik sta,maar niet hoeft weg te lopen wat mij raakt. Juist onder ogen wilt blijven zien wat mij beweegt in het vertellen aan mijzelf.Daar mijn passie die ik heb, ook zal blijven omarmen en ook wel weet dat het tegoed doen in mijn schrijven, mij altijd heeft bewezen hoe zacht mijn woorden kunnen zijn, als ik kan schrijven naar mijzelf.
De schrijfster is ontwaakt,in het geluk die ik daarbij kan voelen,de tranen die dan komen een soort welkom lijkt en mijzelf niet tekort wil doen.Geen kopie van een ander wilt zijn,maar in al mijn ontmoetingen met mijzelf, altijd in mijn eigen dialoog zal blijven.Mijn eigen vorm nu beet heb gepakt, dat in het willen verdwijnen van mijn blog, mij terug heeft gehaald en heeft neergezet dat wat ik ervaar altijd in mijn schrijven van mij zal zijn.En het mij duidelijk is geworden, dat dit voor mij, in de gevoeligheid die ik heb,dan het juiste is om daar zo mee om te kunnen gaan.De schrijfster in mij,de ruimte wil geven, in al het ontstaan. Mij altijd de reden heeft gegeven om te blijven ervaren wat ik schrijf.Om te zien dat het mij helpt, om rustig te worden om blij te zijn in elk moment. De toesstemming heeft gegeven in het platvorm van mijn schrijven, daar mij het meest gelukkig in voel.
Anna.💚.

Statistieken.

Terwijl ik spreek in het bewustzijn wat het is geworden, in de mate van mijn schrijven kan beïnvloeden op een dusdanige manier,waarin de motieven waaruit ik schrijf soms scheef kan worden getrokken  en niet meer mee wil doen in al wat ik zou kunnen beleven.Elke titel die ik zou kunnen geven vervaagd terwijl ik spreek,in het kunnen ontluiken, wat ik aan mijzelf schrijf en deel, in het laten weten toch aan iedereen, hoe de balk in eigen oog is versplinterd en in kleine houtblokjes zijn klein gehakt.De splinters nu liggen te branden in de wolkjes die het geven,mij neer kan leggen in het open veld.Waar ik veel vaker langs heb gelopen,maar nu pas zie, dat als ik mijn hart echt open heb kunnen leggen, en wat stukken uit mijn verleden heb verteld, nu aan de statistieken ben gaan zien,dat na mijn ervaren van vroeger,inmiddels ook weer weg heb gehaald.Maar dat het mij opvalt dat zodra ik durf te laten zien waar ik vandaan ben gekomen,meer dan de helft aan het afhaken is.Aan het weglopen van  mijn overwinnig die ik liet zien.En gelukkigerwijs nu ook weet ,dat zulke stukken die ik schrijf alleen mij hebben kunnen dienen.Geen enkele lezer nodig blijkt,voor een bevestiging van een realiteit die altijd doorstroomd als ik naar mijzelf blijf schrijven.In het onvangen van de ander, geen enkel verplichting ermee is verbonden.Maar in het resultaat wat ik dacht te vinden, ineens verdwenen kan zijn.Ineens alleen in mijn veld kan komen te staan en mijzelf moet herpakken, dat naar het schijnt niemand op mijn verleden stond te wachten.Niemand mij echt wilt leren kennen,niemand ook de neiging heeft om te reageren,om te laten zien, dat mijn naar buiten gooien van wat stukken, een verwijdering zou kunnen  geven, wat in de statistieken heb kunnen zien.
Eigenlijk wel moet lachen hoe het zich vormt en veel meer ben gaan begrijpen, in de weg waarin ik loop,altijd in elk moment het anders kan lopen vanuit mijn eigen gezelschap die ik heb.En niet hoeft te gaan buigen wat een ander wilt horen,maar steevast mijn eigen voeding blijf beschrijven,zodat in elk moment ik altijd kan zeggen, dat het naar mijzelf is geweest.
Anna.💚.

Puzzel stukje.

Het ontbrekende stukje,als verfrommeld in een hoekje lag,een klein beetje was beschadigd, maar wel kon zien dat in een hele vroege ochtend, het belangrijkste stukje wat ontbrak, neer kon leggen in het groter geheel.In het beeld wat ik kan blijven schetsen en ook wil blijven zien, dat in de vele stukjes die ik nodig had om aan te leggen,nu aan mij hebben laten zien dat in het dwalen van mijn taal, mij op is gevallen waarin iets kleins veel groter kan worden gemaakt.Wanneer ik mijn aandacht er naar toe kan brengen en blijf kijken naar een punt,waarin mijn letters beginnen te dansen, zoals ik in mijn spreken hoor.Dan ben gaan beseffen hoe klein mijn schrijven is begonnen.in de zachte stemming die het heeft.Rond kan draaien en een ingang weet te vinden waar waarschijnlijk nog niemand is geweest.Waar elke dag in mijn schrijvend beleven,het spreken heb geleerd, dat in het wenselijk verstaan door een heel klein mugje wakker ben gehouden en uiteindelijk besloot om op te staan.In de energie die ik weet te ervaren soms met sloten naar buiten komt,en de slaap die ik wilde hebben nu naar voren kan worden geschoven naar de volgende nacht.
De helderheid die ik kan voelen, in het overgebleven puzeelstukje in het reizen van mijn taal,mij de ervaring weet te geven hoe nu met alles om zou kunnen gaan. Metallic zou kunnen lijken in het mentale wat het krijgt,dat vooralsnog ik geen vlinder hoeft te wezen,maar te kunnen kijken naar het groter geheel.Waar het water blijft stromen en de zon het vele licht kan laten zien.De wind stil is gaan liggen en alleen het ruisen kan horen wat ik aan ieder blad kan zien. Die grappig genoeg blijven hangen en bij iedere boom de stam kan laten  spreken in de woorden die ik zeg.In het behoudt van elk delen mij meer  laat zien, dat door mijn eenvoud van mijn beschrijven mij anders diend dan voorheen.
De drang om te beleven wordt nu in een andere setting gezet,zoals een vaas met oude bloemen weg kan worden gegooid en de schoonhed in het verdorren ook kan laten zien, dat in het verlaten van een beleven, iets nieuws terug kan komen en mij de gelegenheid ook geeft om een stilte te overwinnen. Om te gaan zien wat het heeft gebracht.Dat  elk puzellestukje heeft gepast en nu  klaar ben met het kopiëren van een ander.Mijzelf heb belooft dat in al mijn schrijven nu mijn beleven is gedoofd.Het vuur wat wel is blijft branden, alleen verteld, dat de weg die ik heb genomen alleen voor mij zal gelden. Dat in elke puzzel die is gelegd mijn taal heel anders zou kunnen gaan ervaren.Heel voorzichtig mijn eerste stapjes zet, in het onbekende wat ik wil zien dat in alles wat is overwonnen niet meer hoeft te ervaren,dan alleen het beschrijven van dit moment.
In het ontwaken van dit moment,met zachte ogen naar buiten kijk,de zon op zie komen en dan ook besluit om heerlijk te gaan wandelen....
Anna.💚.

Achter een muur.

Als een klein onderdeeltje,als een vlo in een pels,als een kunnen vergapen als iemand iets zegt.Als de zomen om zijn geslagen en in het ruwe geluid, tegen een muur aan kan klappen  zodat er een gat kan ontstaan. Daar doorheen kan kijken en dan kan zien wat achter een muur zou kunnen liggen. Zo fel in mijn gezicht, met mijn handen voor mijn ogen een klein beetje laat zien, wat ik niet voor mogelijk had gehouden.Als het gat nog wat groter wordt geslagen en mij er door heen kan wurmen met mijn hele lijf,voel ik de trilling in mijn benen,en schud uiteindelijkwat met mijn hele lijf.Dan kom ik tot stilstand en voel in mijn hand de mooiste sleutel die ik bedenken kan.Ik draag het op mij rug,zoals een rugzak zou kunnen lijken en geef mij over in het nieuwe stuk wat ik ben aan het beschrijven.De ronde vlakken als eilandjes zijn,waar het licht in het water  mij de aanduiding geeft, om daar over heen te lopen.Bij iedere stap die ik zet sta ik te wiebelen op het water,in de weerspiegeling die het geeft. Mijzelf zie verdwijnen en het geen gezicht meer heeft,maar een punt van energie,waar kleuren anders lijken,waar mijn taal wordt om gebogen naar mijn eigen zelfredzaamheid.Naar een mooi vermogen dat als ik achter een muur kan lopen, in de dingen die ik ervaar, geen enkel herinnering tot mij kan komen dan alleen mijn rust ervaar.Dan ga ik zitten op een rots,waar het fluwele kleed al heeft liggen wachten. Dat het harde van een steen door het fluwele anders aan kan voelen, in de ruwheid die ik was gewend.En zet mijn voeten in het stromende beekje, wat zich voor mij ontvouwd.Zie hele kleine visjes zwemmen en laat ze knabbelen aan mijn huid.In de schoonheid van het ontvangen in de vallei die ik laat ontvouwen in dit moment. Mijn eigen werkelijkheid in schrijven zo fantisch vind, om te kunnen reizen in mijn eigen taal.
En zie in de verte een prachtige boom die mij uitnodigd om te gaan genieten,van  elke emotie die vandaag weer kwam en ook begreep dat het nodig was om mij te uiten, hoe het voelt om te moeten accepteren dat in elke situatie die dan komt,mij weet te vermanen in mijn eigen gesprek. Daarin kon vertellen hoe ik mijzelf  kan horen in mijn dagelijks  beschrijven.Maar juist door te gaan spreken met mijzelf ineens weer wist dat ik de enigste ben in het geduld die ik kan geven aanmijzelf.
Mijn reis in mijn taal soms een gat in een muur kan slaan, om door te breken,wat er kan zijn als ik zou kunnen reizen in mijn eigen taal.
Anna.💚.

Beperking.

Zo volkomen ,zo verzacht,zo helder het kan blijven, dat door mijn schrijven naar elke kant om kan draaien in het moment van nu.Waarin het delen soms ook kan laten zien,dat in het verdorren van elk ervaren, zo simpel is.Geen enkele invloed het nog kan hebben,maar in het bewustzijn van creëren alle tijd kan nemen om te zien, dat in de weg waarin ik loop,soms  de oude stukjes vrolijk weg kan dragen en het geen uitdaging meer is.Maar een verbazing kan brengen,dat als ik over een oud ervaren schrijf,mij al die tijd als een mooi gegeven zondermeer in een besef kan plaatsten.Zoals ik nu leef,verschoond van vele dingen,eerlijk durven zijn en onbewust had meegenomen wat mij in een beperking bracht. Er dan over schrijf zodat het opgelost kan worden en in de volgende dag niets anders kan bedenken, dat in mijn schrijvend beleven in de toon die is gezet,geen enkele emotie daarover kan voelen.Dan alleen wat elk delen laat verstaan, om te kunnen blijven in mijn belichaamde taal.In het zorgen voor mijzelf,in elk gevoel die het kan geven,mij meerdermalen heeft laten zien,dat in al mijn delen soms een hobbel overga,soms kan struikelen over een stukje verleden,maar zodra ik schrijf, in de wortels die het heeft gekregen, mij los kan koppelen van elke vorm.Waarin mijn eigen beperking die ik soms kan voelen, mij niet meer tegenhoudt om daar dan over te schrijven.Het kalmerende effect die het kan krijgen,dat in alles wat ik heb gezocht, mijn liefde heeft gekregen, dat in alles wat ik tegenkom soms de beperking heeft kunnen geven.Maar zodra ik het aan mijzelf vertel in elk woord sta te  schudden.Zoals de vruchten aan een boom alleen kunnen vallen wanneer er een rijpheid zich laat zien.Dat in elke beperking die ik kon voelen ,vaak is gekomen door mijn geduldig kunnen zijn.Door te laten hangen wat nog niet voldoende is volgroeid en de rijpheid die het kan hebben, dat er  een moment kan komen in het beschrijven, zoals het is geweest. Dan pas kan voelen hoeveel afstand ik heb genomen wat nu niet meer past.Maar heb willen kijken naar de beperking die ik kon zien, in mijn dagelijks ervaren.In het laten zien, dat de weg die ik heb bewandeld nu ook af kan sluiten en met een zachte zucht geen enkele beperking mij behoedt, om door te krijgen dat wat ik beleef nu in mijn volwassenheid van delen geen enkele beperking meer hoeft te zijn...
Anna.💚.