Elke sfeer.

De sfeer van proeven en de smaak die het geeft in het thuis kunnen brengen, als ik de volgende dag mijzelf eens overlees  en dan kan merken hoe visueel ik ben ingesteld. Waarin de glooiing van mijn gesprek om kan zetten in hoe het voelt, dat zodra ik mijn stilte ben en naar buiten kijk, wat vogeltjes heen en weer zie fladderen en in het wakker worden van mijn dag ,waarin ik veel te lang heb geslapen en veel te onhandig in de haast mij doet herinneren dat ik nergens naar toe hoeft te gaan. Maar af en toe mijn stress van vroeger mij stevig beet kan pakken en mij herinnerd aan een tijd waar de haast het enigste was waarin ik leefde . Waar de stilte geen enkel toegang kreeg om mij te bevinden in het gericht zijn van dit moment en er nooit bij stil wilde staan dat juist in de stilte iets anders kan ontstaan. In elk gebeuren niet altijd mijn vleugels heb,maar wordt doordrongen hoe mijn handelingen die ik zet een poging blijft om iets te beschermen. Dat als ik stil in de nacht wakker wordt en niet meer kan slapen, dan een energie binnenkomt die ik op dat moment niet meer kan verdragen. Het teveel in het wakker liggen, mij ook wel eens laat zien dat als ik mijn ogen sluit niet wil zeggen dat soms onverwerkte dingen naar buiten komen.
Vanaf het moment dat ik heb beschreven dat ik wat banden heb verbroken ineens in mijn dromen naar voren kunnen komen en daarin kan zien hoe het onbewuste mijn aandacht vraagt.
Juist in het goed voelen overdag, besluipt mij s'nachts soms in het ondervinden in de vele dingen die ik beleef, als een vulkaan naar buiten spuwen. Dan kan voelen hoe belangrijk mijn delen kan zijn, hoe mijn stem mij daarin kan helpen en mijzelf gerust kan stellen dat wat  soms in mijn dromen naar voren komt, ook in mijn darmen voel en vaak in het wakker liggen terug kan gaan wat ik heb gegeten.
De lichtheid van mijn leven ook zo gevoed wilt worden,dat zodra ik even niet let op wat ik naar binnen laat, daar in de nacht last van kan krijgen..
Geen blijvende schade aan mij kan plakken,maar in de juistheid van mijn schrijven ook de schommeling kan voelen wat is geweest.    Door mijn eigen creëren elke schommeling die ik voel ook wil beschrijven in dit moment. Ineens besef dat wat er ligt opgeslagen in mijn lijf,soms wat meer tijd nodig heeft om het te accepteren om werkelijk vrij te zijn. Soms door oude trauma's heen moet gaan.Soms het niets anders is dan het te verwelkomen en het te begroeten met liefde die ik heb, zodat de stroom waarin ik zit, weer verder kan drijven in elke sfeer en de volle aandacht van mij kan krijgen...
Anna.💚.

Symfonie.

Het klinkt als een zachte symfonie, waarin de tonen kunnen klinken als zacht fluwelen rozen, die alleen maar open springen in de beweging die kan komen als ik mij stil hou bij iedere klank. Dan voel ik de trilling door het resoneren en voel het in mijn stemming van de klanken,en mij doet herinneren waar ik heb geleerd om naar klassiek muziek te leren luisteren en inmiddels daar mijn eigen stem voor nu voor gebruik. In elk luisteren ook echt kon onder vinden wat mooie muziek en eigen stem kan doen. Vaak droomde ik weg, in iedere klank die tot mij kwam toen nog niet goed kon begrijpen dat  op latere leeftijd, als een vis in het water in alle klanken die ik hoor, in feite de hele dag ben aan het rangschikken. In elk geluid die ik hoor alleen het beste binnen wil laten komen.Vaak in elk moment mij bewust ben geworden net als in een symfonie het voor mij kan betekenen in de gevoeligheid die ik heb nu ook kan beslissen in elk delen wat ik nu beschrijf. Dat in iedere klank die ik kan horen ook blijf voelen dat ik kan horen in elke stem of ik rust kan voelen in het kunnen luisteren naar zichzelf. Misschien is het gaan lijken in het afzonderlijk durven zijn, in het vermogen waarin een verfijning die ik hoor en misschien  kan gaan beseffen hoe vele hun stem blijven gebruiken zoals een koopman op de markt kan laten zien.
Eigenlijk een stem zou kunnen klinken als een viool,waarin de harmonie als witte lelie's voorbij zou kunnen drijven.Vanuit een stilte ik steeds meer geloof, dat mijn stem door zou kunnen klinken zoals een symfonie  en in iedere toon zou kunnen horen dat als ik spreek of schrijf, de zuiverheid kan horen in het beleven van mijn Taal.
De keuzes die ik maak ook daarmee heeft te maken,dat als ik er op let hoe ik mijn eigen stem kan dragen en mij kan brengen naar het hoogste goed,daar waar geen overtolligheid is te horen,maar in het voeden van mijzelf alleen mijn stem weet te gebruiken om te kunnen ervaren wat ik zeg. Niets liever zou willen dat in de enkeling die ik ontmoet, samen deze reis zouden kunnen maken om te ervaren wat er dan werkelijk gebeurd. Dan zit ik niet in mijn hoofd maar leg mijn aandacht naar mijn stem. Terwijl ik spreek, dan kan ervaren wat ik eigenlijk werkelijk wil vertellen.Dan komt een zachte vloed en vallen er wat stiltes en merk ik het verschil dat in het echte luisteren zoals ik schrijf, bijna het geheim is geworden in de flow van elk moment en dan de symfonie die ik dan kan horen zelf heb geïntroduceerd om mijn stem die ik heb als een mooi instrument ben gaan gebruiken...
Anna.💚.

Druppelsgewijs. 💧.

Zoals elke druppel  kan blijven hangen aan een blad van een tak en de glinstering wist te geven wanneer  in een vertraagd moment neer kan vallen en dan als een mooie rimpeling in de grond verdwijnt.  Dan kan blijven vertellen dat in iedere druppel die ik geef, mijn eigen zegeningen weet te tellen en het dan ook geen rimpels geeft. Het is zo gaaf om te ervaren dat zoals gisteren af kon sluiten om te zeggen dat ik besta. Er toen iets gebeurde in mijn systeem en in de opening die het gaf, juist kon voelen dat wanneer ik dat plotseling beschrijf het ook zo kon ervaren. Naar het buigen naar wat ik schreef en in het toelaten wat ik zei,als een veld met bloemen open gingen staan...
Kwam in een besef van delen en ervaarde hoe geweldig het is om dit te vertellen en ook kon voelen dat het zo was.
Mijn werkelijke zin in het toelaten wat ik voelde, kwam als een mokerslag door mij heen en voelde aan mijn hele zijn,  dat de betekenis die ik wilde geven dat ik besta, zo'n mooi gedeeld moment voor mij is geweest en in elk bevrijdend beleven in alle inzicht die het bracht, mij alleen maar zei om dat wat vaker te zeggen dat ik besta! Waarin ik alles wist om wist buigen naar mijn eigen vocabulaire Taal. Die als het een verzameling zou kunnen gaan lijken, dan waarschijnlijk een ander doel van mijn beleven zal ontstaan. Op het puntje van mijn stoel ben gaan zitten. Dat in elk verdwenen woord er weer een nieuwe zin naar voren wist te komen. Waarin ik niets hoeft te zoeken dat alleen te tikken op mijn toetsen  en dan kan ervaren hoe mijn mening is gevormd door al mijn schrijven. Door wat ikzelf ervaar en het niet uit kan blijven waar ik werkelijk voor sta. Het beminnelijk zal blijven in elke orde die het heeft, waarin ik mijn schoonheid weet open te vouwen en mijn hand op mijn hart kan leggen terwijl ik aan het tikken ben.
Dan voel ik de druppels die ik zag, soms ook kan glijden langs mijn wangen en als ik het durf te proeven, geen zoute smaak meer heeft, maar de nectar van het leven die soms zoeter kan zijn dan wat ik in al die druppels heb laten zien. Het ontwaken in mijn eigen Taal, altijd iets kan laten zien dat in het voorbijgaan van een bloeiend effect, dat wat ik laat zien aan mijzelf bekroond kan worden met deze woorden. Dat als ik kan zeggen dat ik besta in de lange weg die ik heb afgelegd, nu kan voelen hoe ik terecht ben gekomen in de overtuiging die ik voel en in de tijd waarin ik ben meegelopen met mijzelf, nu kan zien in elk woord, mij daarin  wist onder te dompelen hoe het voelt, dat in het schrijven naar mijzelf, al druppelsgewijs 
aan mijzelf heb kunnen laten weten, hoe elk moment de waarde geeft waarin de zoete glans die ik kan proeven, in elke druppel weer zou kunnen geven.
Anna.💚.

Ik besta.

In het breken van mijn banden, in de gids die ik kan zijn, in iedere laag die ik wist te vertellen hoe het kon voelen om in  mijn belichaming te zijn,wat uit is gelopen in  mijn Taal. Middels ben gaan ervaren door mijn schrijven  alleen nu zie gebeuren hoe ik ben gaan luisteren naar mijzelf.
En leg mijn handen op een plek die door mijn aandacht word gevangen, dat wat ik beschrijf vaak ook heeft te maken hoe ik naar mijzelf ben gaan  kijken in elk ervaren wat ik doe.
Alle verwachtingen die ik had als lichte bries ook zijn verdwenen en dan plotseling kan zien hoe mijn trauma's zijn verdwenen en alleen in het openen van mijn hart mijn liefde in stilte kan verschijnen.
Het alert zijn wat ik had als een puzzel is bezonken en naar verluidt in het huidige vertellen mij niet meer schroom om alles wat verteld kan worden in het duidelijk zijn naar mijzelf geen laagje meer hoeft te hebben. Maar de zinnen die ik beschrijf alleen kunnen komen omdat ikzelf die toestemming geef wat er naar voren zou kunnen komen en dan in elk besluit die ik neem mijn eigen verantwoording laat zien. Hoe het voelt als ik in mijn stilte kan vallen en mijn lichaam loom en zwaar kan worden en de neiging heb om mijn ogen te sluiten om mij mee lte laten nemen wat er kan ontstaan.Het bruisende effect soms uit kan blijven en stil kan blijven staan in elk moment. Die vraagt om de  grote ontspanning als een warme deken over mij heen kan trekken. In de warmte die het geeft en dan kan ervaren hoe simpel het blijft om mij over te geven wat ik zou kunnen vertellen.
Het goed zijn naar mijzelf waar de dingen die ik raak en weet te  voelen alleen is gekomen omdat ik dat wil. Daar mijn passie is gaan liggen waar elke verwondering die komt, doorleeft is geweest vanuit al mijn ervaren. Kan alleen benoemen wat mijn drive is geworden in het schrijven naar mijzelf. Het heeft  geen zin, dat als ik over een belichaming spreek  niet meer aan mijzelf hoef uit te leggen .In elk ervaren nu kan zien dat mijn compassie in mijn schrijven niets meer zegd om iets te moeten helen, dan alleen te laten ontstaan met zachte stem en hand,al de oude wonden om zijn gezet in mijn krachtig schrijven.
De beloning die ik voel en aan mijzelf blijf geven,waarin mijn rust mij leert dat in het zweven door mijn Taal mij het goddelijke gevoel kan geven dat ik besta!
Anna.💚.

Zachte streling.

Misschien is het te eenvoudig in het laten ontvouwen dat in elk reiken van mijn hand een zachte streling wil geven over elke situatie die ik creëer en in elke streling iets mee kan geven dat de werkelijkheid die ik kan zien soms alleen heeft te maken wat ik blijf ervaren in het kunnen zien, dat de invloed van buiten af mij terug kan werpen in de stroom die ik voel. In het relaas van mijn schrijven niets anders kan doen dat als ik naar buiten blijf kijken mijn blik kan leiden naar de net opkomende zon.Wat donkere wolken zijn aan het  verschuiven waarin ik kan zien hoe stil de bomen als contrast zo stil staan te wijzen waar iedere tak de stilte aan kan geven. Het zo eenvoudig blijkt te zijn waarin elk reiken wat ik heb gedaan een reageren vanuit mijn eigen ontdekken is geweest.
Elk besluit die er ligt een resultaat kan blijven creëren waarin elk pluisje die ik zie,niet hoef weg te vegen,maar terwille van  de instelling die ik heb geen enkel bezwaar kan maken. Want  zodra ik schrijf werkelijk kan voelen hoe ik mijn eigen wereld beleef. Waarin ikzelf de keuze maak om mij te kunnen keren naar mijn schrijvend beleven en echt geen idee heb van te voren wat er naar buiten stroomt.
Mijn interesse eenvoudig laat ontvouwen en in het veelgenoemde proces, mij af kan keren waarin ik heb begrepen om elk proces om te keren en in staat kan zijn zodra ik schrijf in dit moment kan komen.
In elk overkomen en in elk moment nu weet te voelen hoe fijn het kan zijn dat in het vertellen aan mijzelf zo eenvoudig blijkt te zijn.
Geen spoor hoeft te vinden dan alleen wat ik  weet in elk ervaren wat ik naar buiten breng mij eigenlijk tegoed doe in wat ik kan.  Elke reis die ik laat zien toch heeft te maken hoe mijn instelling van vertellen alleen maar laat zien hoe mijn gloed van ondervinden alleen dat verbind wat nodig is.Geen terughoudendheid hoeft te hebben waar alleen mijn eenvoud in vertellen ergens voor is gaan staan.
In het creëren van mijn eigen wereld een zachte streling zal blijven.  Waarin de flow van schrijven mijzelf blijft omarmen zoals het kan gaan en mij onderdompel in mijn eigen bestaan. In iedere uitleg aan mijzelf voldoet, om deze stroom te behouden waarin ik mijzelf steeds weer ontmoet.
Anna.💚.

Nederigheid.

Soms geheel onverwachts in een fractie van een seconde werd ik geraakt door een beeld wat in sloeg als een bom.  Mij zelfs schaamde voor het feit dat het bestaat in het beeld wat ik zag hoe een moeder stond te huilen bij haar verloren kind en ik vanzelf mee moest huilen in een fractie van een seconde wat ik zag.  Niet meer kan begrijpen dat dit leed  is ontstaan.Mijzelf ook afvroeg dat in de wereld waarin ik leef mij zo dankbaar kan voelen en toch met schaamte moet vertellen in de verdeeldheid die ik zie.Dat in het binnenkomen van zoveel leed het zo kan raken,maar niets kan doen dan mij alleen te wenden tot mijzelf om misschien te laten zien dat  in de zachte kant die ik heb soms ook overruled kan worden. Soms is het zoveel en wil er eigenlijk niet over schrijven,maar in het overvallen van één moment ben ik wel gaan beseffen hoeveel geluk ik pak.Hoe mijn wereld als gepolijst geheel, waar ik mijzelf  kan blijven ontmoeten en het gevoel kan hebben om te laten zien dat er ook nog andere werelden zijn.
Mijn wereld is zacht en geduldig en vaak met schoonheid omringd. Mijn wereld die ik aanbied om te laten zien dat zolang ik met mijzelf in contact kan blijven in feite weinig drama is te zien.Inmiddels heb geleerd dat in alles wat kon beklijven ook is gebeurd en zonder mij te schamen alleen kan blijven vertellen wat er in mijn realiteit gebeurd. In het creëren van mijn eigen wereld in het geluk die ik proef, soms ook een nederigheid blijf voelen in alles wat ik bezit. Gelukkig kan zijn met de natuur als ik wat vogeltjes zie smullen als ik kan blijven omhelzen met lichte kracht, dat in al mijn vertellen soms ook  geraakt kan zijn, om ook te gaan beseffen dat niets van zelfsprekend is. Maar door mijn eigen creëren waar ik wil zijn, weer zachtjes kan voelen hoe belangrijk het blijft dat in elk ontvouwen wat ik laat zien, mijzelf gerust kan stellen in deze donkere tijd. Misschien een beetje mee kan leven in alles wat ik zie en het waarschijnlijk ook heel menselijk is, dat in het raken van dat ene moment, ook kan beseffen hoeveel geluk ik  heb,als ik kan zien hoe vele andere dit  zich niet kunnen permitteren.
Door mijn schrijven kom ik weer terug op mijn eigen podium, waar de stilte mij omarmt in elke rust die ik zelf creëer vanuit mijn eigen houding. Waarin ik kan blijven vertellen wat ik soms ervaar waarin ik geraakt kan worden. Het lijfelijk ondervinden ook een ander kant kan laten zien. Maar ook weet dat in al mijn beschrijven in elke drama die ik nu kan zien,naast mij neer zou kunnen leggen. Op zou tillen en over mijn schouders mee  kan dragen, maar ook neer kan leggen waar het hoort te zijn. Vanuit mijn spreken en schrijven vanuit mijn eigen reizen die ik maak, nu kan zien, dat de vrucht die ik draag, door ben aan het geven aan misschien nieuwe wereld die voor mij al heel lang bestaat.
Anna.💚.

Vlinderslag.

De zachte lijn van ervaren waarin geen angst bestaat , waarin iedere letter geboren  kan worden en open blijft staan in mijn toorn van schrijven. Waar mijn belichaming mij blijft vergezellen in het moment waarin ik blijf voelen hoe ik de nadruk wil leggen in het geluk die ik voel en met  witte bloemen wil gaan strooien naar alle kanten. Vanuit de zachte stemming die ik heb vanuit het doorgronden dat in het bewust zijn waar ik ben gekomen, als zilveren draden in mooie vlinders die zich vormen en als een in sierlijk gebaar in ronde cirkels mijn dag op deze mooie manier weer open kan vouwen. Waarin ik kan kijken hoe elk glinstertje die de vlinder laat vallen mij verrast waarin ik mijn zegeningen ben aan het tellen en niet meer kan doen dan alles te eren wat tot mij komt.En voel een vrijheid die niets anders is dat als ik mijn reis weet te beschrijven in elke verfijning die ik voel mijzelf thuis heb gebracht in mijn stilte.
Dan komt de zachtheid die ik voel in een  golf van acceptatie,dat in elke reis die ik maak mij altijd zoveel rust weet te geven, zoveel in waarde als dat ik met genoegen kan blijven vertellen wat elke ervaring met mij heeft gedaan.Geen eind of een begin kan voelen geen hoogte of een diepte, maar het moment waarin ik schrijf dan pas kan zien waar ik mijn voeten heb neergezet. Dan pas kan ervaren dat alle tijd die voor mij uiteindelijk niet echt bestaat, eigenlijk is gaan lijken in iedere ontmoeting die ik heb. Zo vanzelfsprekend is gaan lijken in het altijddurende, dat zodra ik schrijf dan pas kan weten waar mijn momenten van ervaren voor is gaan staan.
Waarin elke stilte die ik voel, de liefde voor mijn Taal binnen laat komen. Op de plekken die nodig zijn om het wat zachter te maken om te ontzien dat als ik mij zou richten wat ik niet zou hebben,dan de scheurtjes kunnen komen en geheel ontevreden een gelopen strijd zou ontvouwen en dan ook weet dat als ik het terug lees ineens kan beseffen dat ik mijzelf tekort heb gedaan. Dan kan beslissen wat een stilte weet te doen om mij om te draaien naar al het goede wat ik heb.In al mijn vertellen zo zacht en liefdevol te blijven,zo volkomen zuiver neer kan leggen, waar het menselijk aspect altijd ervoor kan zorgen, dat waar ik over spreek in eigen ervaren en handeling is neer gelegd en soms als in een vlinderslag verder weet te  vliegen dan wat ik in mijn Taal zou willen beschrijven,

alsmaar een steeds mooiere wending aan kan nemen.....
Anna.💚.