Mijn wortels.

Te waaien met wat veren vanuit een energie, vanuit het waarderen hoe het kan gaan zweven over iedere letter heen. Dan kan proeven hoe mijn smaak is veranderd in mijn wereld waarin ik leef. Zo kalm is gebleven en zo sereen, zo helder ik blijf ontdekken dat in hetgeen wat  bomen kunnen vertellen nu aan mijzelf kan laten zien. Iedere fluistering die ik kan horen mij kan verplaatsen in elk blad, zoals een trilling een teken zou kunnen geven in elke richting waar ik naar kijk. Een verbreding zou kunnen geven en een bed van takken maak. Met gekruiste benen mij neer kan vleien, mijn handen vouw en mijn ogen kan sluiten, wat dieper zak in mijn eigen bevinden en mij laat zakken door de takken heen. Dan de wortels kan voelen en mij laat glijden door de bodem heen, waarin de aarde een buiging maakt en mij zegende met mijn eigen gave. Wat ik kan ervaren in elk beschrijven, nu een vrijheid geeft en durft te zeggen wat mijn spiritualiteit weer kan geven. Dat als ik over mijn eigen wortels glijd, duidelijk kan ervaren dat in de handigheid die ik kan hebben mij soms mee laat nemen in een mooie reis. En dat in al mijn ervaren neer kan zetten en vanochtend onder mijn wandelen mijzelf heb kunnen dopen met een naam die Anna-Maan zal blijken. Waarin ik hiermee iets zeg om te laten voelen dat ik heb gekozen voor wat werkelijk kan voelen,zodra ik dit uitspreek in mijn eigen taal.
Het lijkt op een pseudoniem ,maar mijn Anna altijd Anna zal blijven en mij niet wil verschuilen onder een andere naam. Het zo goed  kan voelen om dit  eens uit te te spreken en wat het kan doen, wanneer ik kan ervaren in de tijd die ik neem,misschien mijn oude naam mij nog minder diend en mij zal blijven herinneren, dat het is gegeven door een moeder die ik niet heb gekend .Door een vader nog minder herinnerd wil worden,en waarschijnlijk het effect van vroeger weg wil halen.Dat als ik langs mijn eigen wortels glijd, mijn nieuwe naam kan ontvangen zoals een nieuwe geboorte zich aan heeft gediend en kan blijven schikken en ook merk, dat naarmate ik wijzer ben geworden, meer ruimte zou kunnen komen om de echte waarheid te kunnen zien. Als een op één stapeling  van de grootse momenten die ik heb kunnen ervaren. Dat als ik mij aan zou passen aan de ander een gelegenheid zou kunnen creëren om iets te vergeten wat ik zelf nog niet wilde zien. Om te gaan projecteren op eenander, uit zou kunnen gaan glijden wat ik creëer.  Inmiddels nu wel heb geleerd in het belangrijkste wat ik heb kunnen doen, niet meer te zwijgen wat mij is overkomen,  maar mijzelf een nieuw naam te geven en Anna-Maan naar voren kwam. Mijn overtuiging in elke schoonheid is weer gegeven, in het samen komen, hoe het voelt als ik langs mijn eigen wortels kan glijden ,als ik kan voelen onder mijn schrijven iets terug  ben aan het geven aan mijzelf. Wat voor mij zo belangrijk blijft of het nu een nieuwe naam zal zijn, of een herstellen van elke trauma waarin ik vaak leefde, nu toe ben gekomen om te laten zien, dat ik van heel ver ben gekomen. Mijzelf heb geheeld in al mijn delen, in wat ik beleef iets wonderlijks is terug gekomen, waarin mijn eigen vrijheid die ik voel, elk blad laat trillen in de nieuwe naam die ik aan mijzelf heb kunnen geven....✍...waarin mijn lieve Anna blijft bestaan  en de Maan laat branden in haar eigen gloed...⚪...
Anna.💚.

Handreiking.

Precies datgene wat er kan gebeuren als ik mijn zachte hand op mijn eigen schouder leg, als ik kan voelen hoe elke belichaming die ik kan hebben, mijn eigen rijkdom is geworden. Mijn eigen vertellen als een zachte stroom vooruit blijft drijven en ik iets tegen kan komen waarin ik mijn hart  kan openen en niet alles meer hoeft te begrijpen. Dan alleen te vertellen wat het kan doen als ik mijzelf aan kan blijven kijken ,om dan te ervaren dat niet alles besproken kan worden, niet altijd precies op de juiste plek kan vallen en soms een verbinding die ik dacht te hebben, moest verbreken, om dan mijn navel te bedekken met een filter. Dat bij alles wat binnen kon komen als een dierbaar iets,mij heeft laten zien, dat ik dit schrijf om mij te blijven verzoenen  van elke verwondering die blijft hangen. Hoe ikzelf mijn taal gebruik en niet voorzag dat wat ik kan, mij zo dierbaar is geworden en zo lijfelijk aanwezig blijkt te zijn.
In het erkennen van al mijn vertellen, mijn liefde blijf voelen, mijn verworvenheden op een goeie plek kan zetten en niet meer hoeft te wachten of een ander mij nog ziet. Dat in alle contacten die ik kan leggen, de harde lijn van eisen weg is gehaald en nu pas ben gaan zien dat al wat is beschreven, is ontstaan zoals een geschiedenis kan bepalen. Met wat veren in mijn hand een tooi zou kunnen maken en op mijn hoofd zou kunnen zetten en mijzelf als opperhoofd van mijn eigen stam neer weet te  zetten. Een vredes pijp kan gaan gaan roken en in ieder kringetje die ik blaas ,mijn eigen vrijheid weet te proeven en geraakt kan zijn dat als ik kan spreken met de ander in het blootleggen van zoveel meer ,mijn tranen mogen komen, die blijven stromen in wat ik heb laten zien .Dat in de goedheid die ik voel, in het delen van elk moment,  in elk bewust willen zijn, soms een pijnlijk moment , niet altijd makkelijk kan lijken.
Zachtjes over mijn hart kan blijven wrijven, waarin ik voel hoe onvoorwaardelijk ik kan zijn en het voor mij een lange tijd kan duren wanneer ik ineens kan zien dat er geen vriendschap was, maar te moeten volgen in het zwijgen wat ik heb gedaan .Maar sinds dat ik mijn tooi weer heb gevonden, mijn trommels weer gebruik ,de Sjamaan in mij weer heb omarmt en heb durven kijken als een hoofd van eigen stam. Waarin ik mijn taal zal gaan gebruiken in iedere letter die dan komt. Sjamanistische invloeden zal hebben en dan blijf spreken in zachte toon. Mijn invoelend vermogen als zachte veertjes kan laten dalen in ieders hart,💗 waarin een ieder zelf kan bepalen tot hoever het gaat. Niets menselijk is mij vreemd, maar nu ik zo schrijf in de gevoeligheid die ik heb, voelt  als thuis komen bij mijzelf. In de lijn die ikzelf wil volgen. Alles heeft te maken waarin ik durf te voelen hoe belangrijk het blijft, dat in het loslaten wat niet meer bij mij past, waar ik geen verdriet over hoef te hebben, maar te gaan zien dat ik mij verder ben gaan ontwikkelen en ben gaan voelen dat in elke handeling die ik heb gedaan, een handreiking naar mijzelf is geweest....✍...
Anna.💚.

Het klein verschil.

Het lijkt een klein verschil, maar weet nu zeker dat wat ik vertel niet is gekomen door elk trillend geluid , of het schreeuwen naar mijn wensen, om mijn zwijgen te doorbreken met een zacht geluid en in het besluit wat ik kan nemen, al het ijs heb willen breken en nu eindelijk kan voelen dat het een tijdverspilling is geweest. Geen enkele mogelijkheid heeft kunnen bieden dat in het samenspel die er was, afgebroken kan liggen en tot mijn spijt moet zeggen dat wat ik dacht te voelen op ijdelheid was gebaseerd .Dat in het neerslaan van zoveel liefde, juist de neiging heb, om op mijn eigen manier te gaan bevestigen, dat wat ik deel, alleen in al mijn ervaren de nadruk kan leggen dat als ik schrijf, mijzelf altijd weet te omarmen ook al wijst iemand mij af. Mijn ontgoocheling om is geslagen naar een zin, dat niemand voor mij kan bepalen hoe ik mijzelf lees. Hoe ik mijn kracht  samen heb kunnen bundelen en een te groot ego voor mij  te verwarrend bleek  zijn. waarin ik zal blijven zorgen om mij veilig te blijven voelen bij wie ik ben.En dat doe ik in mijn schrijven, zolang ik dat kan doen,dat in het naar binnen keren juist veel vreugde geeft en vanuit daar heb moeten zien, dat ik werkelijk mijn eigen weg heb gekozen en gevonden.Mijn waarheid mij niet kan verloochenen in elk oordeel heb willen  zien ,maar blijkbaar nog even dat duwtje nodig had, in het blijven ervaren wat ik aan iedereen kan laten zien.  In dat duwtje mij kan blijven verwonderen hoe een ander reageerd.Hoe het reiken van mijn liefde om werd gezet in een verstoten, maar nu eindelijk kan ervaren dat ik verder ben gaan realiseren en van de nood een deugd heb kunnen maken en alleen verantwoordelijk ben voor mijzelf.
Dank je wel lieve Anna dat jij dit aan mij heb willen laten zien, in het geduldig ervaren en bovendien zo trouw ben gebleven in wat ik heb ge- deeld. Wat ik heb gepresteerd ,in al mijn geven niets anders is geweest om te blijven onderzoeken wat ik vertel. En misschien nu pas kan ervaren wat het mij zegd. Als ik vanuit liefde reageer, alleen iets kan zeggen hoe liefdevol ik blijf. Ook al zal ik wat deuren gaan sluiten naar diegene die nooit echt open voor mij hebben willen staan.
En ga door op mijn eigen manier, waarin ik niet met andermans veren hoeft te pronken, maar te gaan ervaren, dat zodra ik schrijf, altijd weer tot mijzelf weet te komen....✍
Anna.💚.

Andermans veren.

Mijn schrijvend delen niets heeft te maken met welk een politiek dan ook .Geen enkele stem weet te geven hoe ik misschien vanuit mijn linkerkant zou schrijven en mijn rechterkant niets anders is dan een wolk die voorbij zou kunnen drijven en enkelzins alleen vanuit het midden in mijn taal terrecht kan komen.  Alleen mijn delen in mijn luisteren mij heeft geleerd dat als ik vanuit een politiek zou schrijven negens in terrecht kan komen. Niets er toe doet dat als ik over een belichaming wil spreken alleen maar komt omdat ik het voel.Alle eisen die ik  alleen zou kunnen weerleggen, dat als ik schrijf niet links of rechts kan handelen, dan alleen kan zien wat er kan ontstaan.Geen broederschap hoeft te vinden,geen wijzen naar elkander, maar te durven voelen waar ik werkelijk voor sta. En niets heeft te maken met geen enkele politiek, waar het wijzen naar de ander, iets aan zou kunnen richten, Wat ik inmiddels  wel heb ondervonden, om in mijn eigen waarheid te  blijven staan, om dan te zien hoe ver(der) ik ben gaan staan in mijn kijken naar een politiek  en mij nooit heb wille bemoeien met geen enkele politiek. Met geen enkele wet die denkt mij te vertellen als ik zou moeten kiezen voor de wanorde die het heeft en overal een plaatje op wordt geplakt. Dat als ik niet wil kiezen het vel over mijn oren wordt getrokken.In het blijven klinken wat ik aan mijzelf vertel, daar mijn intresse blijft scharen en mijn gevoeligheid die ik heb ,op deze manier naar buiten laat komen.
Zelfs niet meer wil spreken over een andermans veren, maar te durven zeggen in al mijn vertellen, er eindelijk iets is veranderd in het vermogen die ik heb. Voor mij het genoegen zal blijven en niets verteld dat ik een kant zou moeten kiezen, maar ben blijven staan in mijn  eigen vertellen waarin mijn waarheid kan blijven ontstaan. Dat in het beschrijven van mijn eigen taal, het inzicht blijft geven, dat als ik over politiek zou schrijven mij zou bevinden in andermans veren.Waar niemand kan luisteren, niemand werkelijk zegd, wat gevoeld wilt worden, op kan borrelen in al het zwijgen en rechtvaardig denkt te zijn en daarin vele eisen naar voren kunnen komen.  Als ik niet rechts kan handelen en niet links kan kijken, geen eigen taal zou kunnen hebben , dan zou proberen om mij neer  te gaan leggen in mijn eigen domein. In eigen weten nu besef dat wat ik deel, alleen heeft te maken hoe ik kan luisteren naar mijn eigen stroom. Hoe ik ben gevallen voor mijn eigen woorden en hoe ik kan zien dat niemand voor mij kan bepalen hoe ik mijn schrijven zou moeten zien.✍...
Anna.💚.

Met trillende stem.

Het bloed kruipt waar het niet kan gaan,waar elk onderschatten naar voren over hellen is gebracht in het ontvangen hoe ik kan blijven ervaren dat als ik het voorlees aan de ander, vanuit eigen schrijven, soms met trillende stem weet te ervaren, waarin uiteindelijk mijn eigen kern laat zien en mijn energie weet te verdelen in de zorgzaamheid die ik dan voel. Flitsend zoals een bolwerk van ontstaan, thuis wist te komen en dan kan zien, hoe mensen reageren in het stil zijn van het luisteren. In dat in ieder moment  kan zien hoe mijn stilte over is gaan hangen in het luisterend publiek. wat verder gaat , dan het geven van een hand, het gaat verder in het kijken van wat verbaasde ogen, het reikt het hart in het mee kunnen leven wat ik vertel. Wat ik laat zien en  laat horen en met zachte stem mijn eigen trilling wil onderdrukken, waarin mijn stem zo zacht blijkt te zijn, zo vervult in het voorlezen naar de ander en niet gewend ben, dat in het ontvangen van mijzelf, soms ineens wordt begrepen. Ineens wordt gevoeld en er niets daarna kan worden uitgelegd, dat in het delen naar de ander een stilte overblijft, een stukje begrijpen wat ik al die tijd heb willen vertellen, hoe belangrijk het blijft. Wanneer mijn bloed blijft kruipen waar het wilt zijn en steeds dieper kan zakken in het ontvangen van mijzelf. Dat in het voorlezen aan de ander zo heb kunnen ervaren hoe waanzinnig het zou kunnen zijn om in elk voorlezen te kunnen voelen dat in het schrijven naar mijzelf ook kan delen met de ander.
Ook weet dat in het delen op mijn blog toch iets anders is als ik het voor zou kunnen lezen en misschien wel een weg kan gaan zoeken om dat te doen.
Voor voorlopig wel kan voelen dat mijn bloed wil kruipen waar ik nog niet ben geweest. Waar ik tot nu toe mijn handen laat werken,  in al het tikken wat ik laat zien. Waar mijn ontvouwen als zachte regen over het blad laat vallen en iedere druppel kan tellen waar ik ben geweest. Wat ik heb mogen ervaren in elk plasje die het geeft,in elk ontwaken steeds duidelijker kan zijn waar mijn belangstelling is gevallen in de ontmoeting met mijzelf.
In de eenvoud van mijn vertellen alleen wordt gedreven door toedoen wat ik bemerk, als de ander kunnen zeggen, dat ik overgenomen ben door een engel of door een geest of door iets wat er niet kan worden begrepen en nu ook weet dat in het behept zijn van zoveel schrijven, mijn passie laat zien hoe het blijft voelen en ervaren wanneer ik mijn bloed laat kruipen waar het wilt gaan. In het ontvangen, veel wat ik heb  mogen doorstaan en op heb kunnen schrijven, zoals het kan gaan en mijn eigen vaardigheid daarin heb gevonden. Zomaar in een moment ,zomaar zonder iets te dwingen thuis  ben gekomen, dat in het blijven ontvangen door te erkennen met trillende stem...  mijn bloed laat kruipen waar ik nog niet ben geweest...✍..
Anna.💚

Zonder rimpels.

Elke post die ik plaats, in elke handeling uiteindelijk heeft te maken in het uit kristalliseren van mijzelf. Mij ook heeft geleerd om zuiver te willen blijven dat wat ik deel niet door omstandigheden is gecreëerd ,maar door te weten hoe het voelt, wat er in mijn schrijven is bedoeld en altijd terug kan keren. Die zo vanzelfsprekend blijft vloeien in wat ik heb gezien, als ik mijn taal anders zou willen gebruiken.In elk boek die kan worden gelezen niets nog zegd over de verteller zelf, maar zich te richten naar een verhaal, wat altijd blijft verzonnen en alleen de aandacht vraagt om mee te gaan wat er is bedacht en zelfs een autobiografie niets zou kunnen vertellen hoe het voelt om in dit moment te zijn. Om te gaan ervaren terwijl ik schrijf, in elk delen nu kan zien, mij heeft bewogen hoe het kan zijn om mij in te leven terwijl ik schrijf. Terwijl ik alle maskers die ik had, heb durven zien en soms kon schrikken, hoe ik mij had verborgen achter een schijn van weten en mij meerdermalen liet geloven dat dit het moest zijn om steeds maar te moeten werken aan mijzelf. Begrijp ook beter dat zodra ik ben gaan schrijven meer opluchting naar voren is gekomen, meer kan ervaren hoe mijn waarheid die ik vertelde niet altijd rozengeur of manenschijn heeft kunnen zijn.Geen enkel offer meer hoeft te brengen, geen enkele spijt kan hebben, dat in het delen mij zoveel vrijheid heeft gegeven in het ordenen van mijn taal. Misschien zelfs wel het risico heb genomen in alle fouten die ik heb gemaakt, een vergeving kan blijven voelen en mijn blijdschap altijd  in vriendelijkheid om wist om te zetten en van elk werken aan mijzelf, misschien ook wel de vrucht is gebleken om te weten wat ik nu ken.
Het zijn de momenten waaruit ik  uit vertel en in volle overtuiging mij zou kunnen verplaatsten, hoe het ervaren in mijn schrijven zich los wist te maken van elk idee die tot mij kwam.Niet meer hoeft te schipperen in de stappen die ik blijf zetten, geen vergrootglas meer hoeft te gebruiken, maar te kunnen kijken zonder rimpels op mijn hoofd.Dan alleen weten te beschrijven waarin ik mijzelf heb beloofd dat ieder kastanje die ik nu vind, als mooie vruchten kan zien en zodra ik ze in de grond heb kunnen stoppen, er na een paar jaar een prachtige boom uit kan groeien.Het is een kleine metafoor hoe ik nu mijn taal kan ervaren. Hoe mijn handen warmer zijn gaan worden en zonder ergens over na te denken, alleen maar deel wat naar voren wilt komen. Wat buigzaam blijkt te zijn dat als ik het over kan lezen mij soms kan raken en dan kan huilen wat ik heb verworven, in al die tijd dat ik ben gaan schrijven (en  spreken). Mijn aandacht heb durven geven in het ontvangen van mijzelf.Zonder rimpels,zonder haast, zo kan genieten wat zich blijft ontvouwen in elk moment.✍.
Anna.💚.

Verdeeldheid.

De verdeeldheid zou kunnen proeven in de smaak die misschien veel te  bitter zou kunnen worden, terwijl het zoete van het leven het inhoudelijk weer zou kunnen  geven, wanneer ik durf te ervaren hoe ik spreek met eigen stem. Mijn klank als instrument blijf gebruiken en mij blijf richten op de schoonheid die ik voel. Dat in elk vertellen op mijn blog de ander zou willen bereiken, hoe een verdeeldheid opgelost zou kunnen worden, door te blijven ervaren wat ik zeg. Het is de omslag die kan worden gevonden, er geen verdeeldheid hoeft te zijn, maar in het spreken of schrijven in het weerleggen van elk ontstaan, het wonder zou kunnen komen, geen verdeeldheid meer hoeft te voelen, maar de harmonie in eigen spreken terug kan brengen en dan de stenen uit eigen rugzak eruit zou kunnen halen. Waarin ik weet hoe anders het zou kunnen klinken als mij zou blijven richten waar een verdeeldheid zich blijft wurmen in de onrust die het geeft. Ook al regent het pijpenstelen, ook al slaat de wind alles stuk, ook al denk ik te weten waar de oorzaak zou kunnen liggen in de verdeeldheid die dan komt. Zijn wij misschien vergeten dat het leven wat wij hebben, zoiets kostbaars is, zo fragiel en zo open ligt te wachten. Wanneer ik zie als er geen verdeeldheid zou zijn in het reageren op elkander, als alle verkeerde macht  zou verdwijnen en het ego wat kleiner wordt, misschien dan zou gaan begrijpen wat ik werkelijk vertel. Dan zou gaan voelen met de klank die ik heb, door zou willen geven aan een ieder die geen verdeeldheid meer zou willen voelen. Die nergens achter hoeven te staan, maar weet te luisteren wat eigen klank zou kunnen betekenen in het spreken naar elkaar.
Het heeft mij geholpen in elk proces om te blijven luisteren wat ik zeg. Om te blijven schrijven zoals het komt en mij steeds meer op gaat vallen dat in de verdeeldheid die ik zie, alleen nog op mijzelf kan vertrouwen. Geen waarde meer kan hechten, waar ik voor zou moeten kiezen. Geen  impact het nog heeft, als ik zou reageren op een ander en misschien altijd wel zo ben geweest. Door mijn schrijven naar mijzelf, uiteindelijk ben gaan zien hoe groot mijn eigen wereld in wording is gebleken.Hoe liefdevol ik kan zijn in elke beloning die ik geef in het spreken en schrijven naar mijzelf. In het schrijven op mijn blog, in iedere mening die ik heb, in elke laag steeds meer naar voren komt,hoe ik sta in mijn eigen leven.
Dat wat ik ook beschrijf dit aan mijzelf weet te vertellen waarin er een verdeeldheid mag zijn, maar dan vanuit een ander perspectief. Vanuit een durven ervaren dat wat ik schrijf,zo beklonken blijkt te zijn en het onderscheid van licht naar donker andersom nu blijkt te zijn.  In het ervaren van mijn eigen woorden,  een ander kijken en spreken  kan ondervinden,   uiteindelijk een weldaad in mijn eigen leven is geworden... Wanneer ik kan ervaren hoe zeldzaam het is, dat in de verdeeldheid waar ik het over heb, is gaan liggen in mijn schrijvend vertellen...✍
Anna.💚.

Durven voelen!

Mij om kan draaien en mee kan waaien zoals de wind een teken geeft om grote bomen om te laten  vallen precies op een plek waar ik net niet ben gaan staan. Precies hetzelfde zou kunnen gebeuren dat als ik mijn handen naar voren breng, alleen kan ervaren wanneer  ik blindelings mijn toetsen vind en mijn handen warmer worden en de neiging dan ook krijg, dat in elk bevinden dat ik schrijf, iets ben aan het ondervinden. Wat ik al vaker heb uitgelegd, dat in elk delen wat ik doe een soort cadans kan voelen, in het kloppen van mijn zinnen,in het kloppen van mijn hart en wat er op mijn lever soms kan liggen soms naar buiten gooi. Soms iets  zo onredelijk kan vinden wanneer ik merk, hoe elk conflicteren steeds maar blijft ontstaan. Hoe iedereen maar blijft reageren op elkaar, waarin het lijkt alsof er nog steeds een bevestiging wordt gezocht om dan pas te kunnen voelen in de toestemming naar jezelf. En ga er nu van uit, dat door al mijn ervaringen die ik heb verzameld, één van de weinige zal blijven in luisteren naar mijzelf. Waarin ik inmiddels wel heb geleerd, hoe hard een wind  ook kan waaien, hoe ik ook kan zien  dat er met gesloten deuren wordt gesproken! Hoe de gebaren die er zijn, iets markeren in het wegduwen van elk ander en denkt veel belangrijker te zijn in het projecteren op elkaar. Wanneer een zwijgen toe kan worden gestaan, juist alleen in de stilte zo iets moois zou kunnen gebeuren. De ruimte die ontstaat, als een wollen deken neer zou kunnen vallen op de juiste plek en dan pas  misschien zou kunnen merken wat een stem zou kunnen doen. Juist in de stilte dan pas kan voelen in de ontmoeting die er is, niets op hoeft te vullen, maar zich over te geven wat er komt en wat er is. Het sluimeren in het gerichter kunnen zijn om te kunnen luisteren wat er wordt gezegd. Geen reageren op elkander hoeft te zijn,maar te gaan ervaren in het beleven van eigen stem. En dan ontdek, dat het nog weinig heeft te maken wat een ander zegd. Het is de klank die mij laat spreken, het is mijn zwijgen die mij laat zien, dat als er een stilte wilt komen, plaats kan nemen in het ervaren van de ander💨. Het is alsof je een stuk piano speelt,waarin de emotie op het juiste moment aan kan tikken en vloeibaar in het spelen zelf, iets zou moeten voelen wat het zou kunnen betekenen als je mee kunt gaan, in elke  noot die je ook kan ervaren terwijl je speelt.Dat is net zoals een spreken met elkander, om te luisteren naar ieders klank en de woorden die worden gebruikt niet de belangrijkste plek in kunnen nemen,maar te gaan ervaren wat de ander  zegd.Als muziek in de oren zou kunnen klinken zelfs geen bevestiging meer nodig heeft, maar door het resoneren in het vertellen, het in feite  niets meer uitmaakt waarover wordt gesproken, maar een belichaming durft te voelen met de stem die ik heb en dan mijn stilte kan blijven ervaren in het durven voelen wat ik zeg...
Anna.✍.💚.